Resul-i Ekrem (s.a.v) in amcası Ebu Talib ve hazretin şefkatli eşi Hatice bir kaç gün arayla dünyadan göçtüler. Resul-i Ekrem (s.a.v) böylece, evinin dışında en iyi yardımcısı ve müdafilerinden olan Ebu Talib i, evinin içinde ise en iyi teselli kaynağı ve dostu, Haticeyi kısa bir arayla kaybetti.

Resul-i Ekrem (s.a.v) e güç gelen Ebu Talib in vefatı, Kureyş in incitme elini daha da açtı. Ebu Talib in vefatından, bir kaç gün geçmemişti ki, Resul-i Ekrem (s.a.v) bir sokaktan geçerken çöple dolu bir kutuyu başına boşalttılar. Toprağa bulanmış olarak evine döndü. Hazretin kızlarından biri (En küçük kızı Fatıma selamullahi aleyha) yanına geldi. Babasının başını ve saçını yıkadı. Resul-i Ekrem (s.a.v) aziz kızının gözlerinden yaş geldiğini görünce Kızcağızım, ağlama ve üzülme, baban yalnız değil, Allah onun müdafiiydi buyurdu.

Bu olaydan sonra yalnız başına, Mekke den dışarı çıktı. Sakif kabilesini, irşad ve davet için, Mekke nin güneyinde olan ve Mekke zenginlerinin eğlence yeri olan, iklimi ve güzelliğiyle meşhur, Taif şehrine doğru yola çıktı.

Bu iş, Taif halkının, fazla hoşuna gitmedi.O güzel şehrin halkı da, Mekkelilerle, aynı ruh yapısına sahiptiler. Mekke ye komşu olarak, putlarının sayesinde, müreffey bir hayat yaşıyorlardı.

Fakat Resul-i .Ekrem (s.a.v) ye s ve ümitsizliğe kapılan ve müşkülattan korkan kişilerden değildi. O istidatlı bir elemanı, kendisine çekmek ve onun gönlünü almak için, en büyük zorluklarla karşılaşmaya hazırdı.

Taif e girdi. Taif halkından da daha önce Mekkelilerden duyduğu sözleri işitti. Biri Allah ın dünyada senden başka seçeceği bir kul yokmuydu dedi. Diğer biri Eğer sen Allah peygamberiysen, Kabe nin örtüsünü, çalmış olayım dedi. Üçüncüsü Ben seninle konuşacak kimse değilim dedi ve bunun kabilinden sözler.

Yalnız hazretin islama davetini kabul etmemekle kalmadılar, hatt kenarda köşede bir kaç kişinin peyda olup onun sözlerine kulak vermelerinden korkarak bir çocuk ve ayak takımından olan bir kaç kişiyi, hazreti, Taif ten kovmaları için, kışkırttılar. Onlar da küfredip taş atarak onu kovaladılar. Resul-i Ekrem (s.a.v) güçlükler ve pek çok yaralar arasında, Taif ten uzaklaştı. Kureyş in zenginlerinden olan Atabe ve Şibe nin, Taif dışındaki bağına geldi. Tesadüfen onlar da oradaydı. Bu iki kişi uzaktan peygamberin halini görmüşler ve bu olaya gönülden sevinmişlerdi.

Çocuklar ve ayak takımı kimseler artık geri döndüler. Resul-i Ekrem (s.a.v), Atabe ve Şibe den uzakta bir üzüm dalının gölgesine bir müddet istirahat etmek için oturdu. Yalnızdı, kendisi ve Allah ı vardı. Yüzünü Allah ın dergahına çevirdi ve dedi: Ey Allah ım, zayıf ve güçsüzüm. Çare yolları kapandı, halkın alay ve istihzasını sana şikayet ediyorum. Ey şefkatlilerin en şefkatlısı, itibarsız ve madunların Allah ı, senin. Sensin benim Allahım. Beni kime bırakıyorsun Bana kaş çatan, bir yabancıyı veya düşmanı, bana üstün tutar mısın Ey Allahım, başıma gelen şeyler, benim buna müstahak olmam ve bana kızmandan değilse korkum yok. Fakat selamet ve sıhhat meydanı bana genişse, karanlıkların seninle aydınlandığı, dünya ve ahiret işlerinin seninle yürüdüğü zatının ışığına sığınırım. Bana kızdığın ya da azap verdiğin zaman, onlara hoşnuttum, taki sen, benden hoşnut oluncaya kadar. Senden ve senin vesilenden başka dünyada, ne bir dönüş, ne bir değişiklik ne de bir güç vardır.

Resul-i Ekrem (s.a.v) ın bu yenik halinden memnun olan Atabe ve Şife, akrabalık hissiyle ve yakınlık mülahazasıyla, yanlarında gelen hıristiyan köle Addas a bir tabak üzüm doldurmasını ve orada, bir üzüm dalının gölgesinde oturmuş olan adamın yanına bırakmasını ve hemen dönmesini emrettiler.

Addas üzümleri getirdi, bıraktı ve ye dedi. Resul-i Ekrem (s.a.v) elini uzattı bir üzüm tanesini ağzına götürmeden önce, Bismillah kelimesini söyledi. Bu kelime o güne kadar Addas ın kulağına gelmemişti. İlk defa onu işitiyordu. Resul-i Ekrem (s.a.v) in yüzüne dikkatle baktı ve bu kelime, bu bölge halkınca kullanılmıyor, bu nasıl bir cümledir dedi.

Resul-i Ekrem (s.a.v) -Addas nerelisin Hangi dindensin

- Neynevalıyım ve hristiyanım.

- Neynevalı mısın !Allah´ın salih kulu olan Yunus bin Metta nın şehrinden mi

- Tuhaf, sen burada ve bu halkın arasında nereden Yunus bir Mettanın ismini biliyorsun Neyneva da, orada bulunduğum vakitlerde, Yunus un babası, Metta nın ismini bilen, on kişi dahi yoktu.

- Yunus kardeşimdir. O Allah elçisiydi. Ben de Allah ın peygamberiyim.

Atabe ve Şife, Addas ı oturmuş ve konuşmakla meşgul görünce içleri eridi. Çünkü Resul-i Ekrem (s.a.v) konuşmaktan, her şeyden daha çok korkarlardı. Addas ı çökmüş, Allah elçisinin elini ayağını öperken gördüklerinde, birbirlerine Gördün mü, zavallı köleyi harap etti dediler.