Bir gün Napolyon düşman askerlerinden kaçarken bir bakkal dükkânına
 girmiş. Bakkala hemen kendisini saklamasını emretmiş.Bakkal da Napolyon'u
müsait bir yere saklayıp biraz sonra gelen düşmanları da

-'Az evvel biri koşarak şu tarafa kaçtı.' diye savuşturmuş. Nihayet biraz
sonra Napolyon'un muhafızları yetişmişler.Bakkal ömründe bir daha
karşılaşamayacağı Napolyon' a sormuş: -'Efendim af buyurun ama merak
ettim ölümle bu denli burun buruna gelmek nasıl bir duygu?' Napolyon
birden öfkelenmiş. -'Sen kim oluyorsun da benimle böyle dalga geçercesine
konuşabiliyorsun?' diye bağırmış.Hemen askerlerine adamcağızı kurşuna
dizmelerini emretmiş. Askerler bakkalın gözünü bağlayıp karşısına
dizilmişler.Mermiler namlulara sürülmüş artık 'ateş' emri verilecek...
Adamcağız içinden -'Ah ne yaptın sen? Şimdi ölüp gideceksin' diye
düşünürken arkadan bir çift el uzanmış gözündeki bağı açmış. Karşısında
Napolyon varmış. Tek cümleyle cevaplamış Napolyon:

-'İşte böyle bir duygu!'
Yaşayarak öğrenmek bedeli en yüksek öğrenme biçimidir

evet dogru güzel..... ama geri dönüsü olmayan seyleri yasamadan düsünmek lazim

napolyon olmak böyle birşey herhalde :D gerçekten çok güzelmiş emeğine sağlık...

" Yaşayarak öğrenmek bedeli en yüksek öğrenme biçimidir " bu cümle herşeyi acıklıyo