Seviyordum, diyemiyordum…

Gözlerim söylüyordu, anlatamıyordum…

Sessiz çığlıklarımı sana duyuramıyordum…

Ama seni sevdiğimden haberin olmuş,

Sana yazdığım şiir, tüm cesaretini toplamış

Her yerde seni aramış,

Ve gözlerimin baktığı yerde seni bulmuş,

Seni ne kadar çok sevdiğimi sana haykırmış…

Ve sende onu dinlemişsin…

Onu o güzel ellerinin arasına almış,

Gözlerini onun her harfinde gezdirmişsin,

Sanki, sana olan aşkımla dolu yüreğimin her zerresine

Gözlerini nakşeder gibi bakmışsın…

Ve o an, sana olan duygularım karşısındaki çaresizliğimi

ta içim de hissettirmişsin…

Dokunduğun, uzunca baktığın

Gözlerinin güzelliğini bıraktığın,

Bir kağıt bile olamayışımı hatırlatmışsın…

Ama ben seni seviyordum, diyemiyordum… bir kağıt parçasına

Sana olan sevgimi anlatıp, ona senin aşkınla can verip

Sana ulaşmasını sağlayabiliyordum…

Yine de, seni seviyorum, diyemiyordum…

Çünkü korkuyordum, bana dokunmayacağını biliyordum ama

Bana uzunca bakmayacağından,

Gözlerimden sana olan aşkımı okumayacağından korkuyordum…

Korktukça da yazıyordum…

Hani şair sevdiğinin adını yoldaki taşlara yazmış,

buğulu camlara resmini çizmiş ya…

Bende sana olan aşkımı yine sana yazdım,

Gözlerini yüreğime çizdim, adını aklıma kazıdım…

Ama seni görmesinler, adını bilmesinler diye

Ne resmini çizebildim, ne de adını yazabildim kağıtlara…

Sadece sana olan sevgimle can verdim onlara,

Ta ki, uçupta gözlerimin sana baktığı yere konup,

Benim yerime sana bakıp, “seni seviyorum” desinler diye…

teşekkürler

teşekkürler

güzelmiş emegine saglık

güzel etkileyici elinize saglık