Sana uzak kentlerden birinde zamanın bir yerinde seni ve senli günleri anımsattı akşam güneşi...
 Onca zamanın üstünde eskimeyen bir düşüncesin şimdi
 İnsan hergün anımsar mı aynı gözleri
 SENİ SEVİYORDUM ve senin haberin yoktu

 Saçlarını izliyordum uzaktan, kulağının arkasına düşüşü ve burnun, herkesden başkaydı işte...
 Güldüğü zaman yukarıya bakardı;
 Yukarı kalkan başın ve gülen gözlerin vardı...
 Ne güzeldiler sen bilmiyordun...
 BEN SENİ SEVİYORDUM...

 Kalbime sığmıyordu aklımdan geçenler
 Duvarlara, vitrin camlarına, kaldırımlara çarpıyordu
 Geri dönüyordu, çoğalarak
 Senin sesini duyduğum masalarda erteliyordum herşeyi, herseyi erteliyişim oluyordun
 Kalp ağrısı oluyordun,
 Birlikte soluduğumuz sokak isimleri oluyordun,
 Mevsimler değişiyor ve büyüyorduk,
 Dönemeçler geçiyor, köprüler göze alıyorduk ve bazen tekin olmayan suların üzerinden atlıyorduk
 Cesurduk...
 Ufuk çizgisi maviydi, gün batımı hep turuncu ve kırmızıydı bütün karanfiller...
 Ben SENİ SEVİYORDUM sen bilmiyordun...

 Sevinçlerim oluyordun arasıra sen hiç bilmiyordun
 Sonra herhangi biri oldun, bütün sevinçlerim bittikten sonra
 Yağmurlar yağdı, serin haziran akşamları
 Derken bir gün uzaktan gördüm seni...
 Saçların bana inat başın herseye meydan okuyarak işte yine aynı
 Kalbimi acıttı her zaman ki gibi...
 Değiştik sanıyordum ve sen yine bilmiyordun
 Şimdi bunları anlatsa sana birileri kim bilir yada boşver bilme en iyisi...