Arada bir seni soruyorlar dostlar, hala görüşüyor muyuz diye merak ediyorlar. Ne zaman adın geçse bir dost meclisinde, buz kesiyor ortalık. Verdiğim her cevap sensizlik kokuyor.

Utanılacak bir şeymiş gibi sensiz kalmak, dudaklarımdan sesim zor çıkıyor. Oysa ne basit değil mi? Yokuz artık biz, hatta biz hiç biz olmamış olabiliriz.

Sen ve benden geriye kalan anılar olmasa, hiç yaşanmamış sayabiliriz bu aşkı. Benim işime gelirdi, ne yalan söyleyeyim, geçmişimden bir anda yok olsaydın keşke. Eksilirdim elbette, üstelik bunlar önemli eksikler olurdu ama hiçbiri seni andığımda yüreğimde oluşan sızı kadar acıtmazdı mutlaka. Zaten cehalet mutluluk değil mi?

Dilimin söylediklerine bakma sen yine de! Bazen hırslanıyorum içten içe! Sensiz bir geçmiş, çok ama çok sıkıcı olurdu. Ayrıca şimdi bildiklerimi bilmeden ölseydim, bana yazık olurdu.

Seni hiç tanımasaydım, ne kadar çok şey bilmeyecektim. Seninle öğrendiklerimi silsem aklımdan, sözlerim eksilirdi. Her şeye rağmen sen iyi ki gelmişsin..

Yine de artık sensizlik kokan cümleler kuruyorum. Sanırım bu sızlatıyor gönlümü zaman zaman. Gidişine bahane bulmaktan vazgeçtim. Daha basit bir cevabım var: Demek öyle gerekiyordu gittin!

Cebimde senden kalan yazarlar, ressamlar, hayat hikayeleri var. Demli bir çayın ve kehribar bir tespihin kokusu duruyor burnumun direğinde. Biraz daha kalsaydın ne güzel olurmuş, nasıl çoğalırmış aklımın kıvrımları…

Her gelişin bir sebebi olduğu gibi, her gidişin de anlayamadığımız bir sebebi olmalı. Üstelik giden bile belki bunu bilmiyordur. Yukarının planına akıl ermiyor. Ona güvenmeden de bu hayat geçmiyor.

Seni çok özlediğim anları saymazsak, yokluğuna alışmışım gibi duruyor. Kaç gün olduğunu, kaç ay geçtiğini işaretlemedim akıl takvimine. Gittiğin günün tarihi bile yok zihnimde.

Yine de ölmeden seninle yaşamayı bir daha tatmak isterdim. Küçük bir evin bahçesinde, soğuk bir kış gecesinde, buğulanmış camın önünde iki koltukta sohbet etmeyi dilerdim. Bir bardak kahve bana, bir demli çay sana, tüm dünyayı oradan gezerdik hani.. Şairin dediği gibi; bir de kehribar bir tespih olsaydı yanımda, taşa maş da istemez hani…

Candan Ünal