Karşılıksız bir aşka ömrünüzü adayabilir misiniz?


Deniz, kendisini bildiğinden beri aşıktı Ateş'e. Tüm geçmişini dolduran ve geleceğin bile silemeyeceği bir aşka emanet etmişti kalbini. Onun için nefes almak demek, Ateş demekti. Ne yıllar vazgeçirebilmişti onu sevdasından, ne de sevdiği adamın başkasına ait olduğunu bilmek... Her geçen gün umudunu yitirse de, kalbinin pusulası hep Ateş'i gösteriyordu. Peki, vazgeçmemek, çok istemek yeter miydi hayallerin gerçek olmasına?


Ateş, mükemmel bir yaşama sahip olduğunu düşünürken yanılmıştı. Hiç beklemediği bir anda hayatının yönü değişmiş, bir yaprak gibi savrulmuştu. Kendine yeni bir düzen kurmaya çalışırken, içinde yanan ve yandıkça daha da büyüyen nefret duygusuyla baş edebilecek miydi?


Kalbinize dokunacak bir aşk hikayesi okumaya hazır mısınız?



“En kötüsü de ne, biliyor musun, Gülsu Abla? Özlemenin bile suç olduğu sevdalar…”

“Deniz… Özlemek, insanın hissedeceği en özgür duygudur aslında. Kimse karışamaz.”

“Haklısın… Ama en çok can yakanı da o galiba.”

“Hayır, Deniz… En çok can yakanı, sana ait olmadığını bilmektir."

----------------------

"Bir yağmur damlası kadar küçük olan varlığım, aşka düştüğüm andan itibaren okyanusa dönüşmüştü. Sanki bütün dünya insanlarının âşık kalbi birleşmiş ve benim sol tarafıma yerleşmişti."

-----------------

"Hadi Deniz, hazırlan da çıkalım."

Deniz ağzı bir karış açılmış, gözleri büyümüş bir halde Ateş’e baktı. Bu kadar değişen bir ruh halini daha önce görmüş müydü?

“Saçmalama! Seni görmek bile istemiyorum!”

“Bırak bunları, benim için ölüyorsun!”

“Evet, bak bunda haklısın! Dengesizliklerin yüzünden bir gün öleceğim kesin!”

“O kadar diyorsun yani?”
“Aynen, o kadar.”

“Sen şimdi benimle gelmeyecek misin?”

“Gelmeyeceğim!”

“İyi, sen bilirsin… Benim için fark etmez. Güzel kızlar, güzel bir gece…”
"..."

“Bak gidiyorum…”

“Durduğun hata!”