10 sene önce, temmuz ayının bir pazar günü dünyaya geldim.
Annemin sıcacık, şefkatli kollarında başlayan savaştan habersizdim.
Onun yardımıyla, her gün biraz daha büyüyordum.
Zavallı anneciğim, benim her gün savaştığımdan haberi yoktu.
7. ayımı doldurmuştum
Annemin yüzünde endişeleri görmeye başladım.
Bir şeylerin yolunda gitmediğini sezmeye başlamıştı.
O da babamla savaşıyordu.
Babam bende bir şeylerin ters gittiğini ne bana ne de kendisine konduramıyordu.
Bu savaşı annem kazandı.
Beni götürdüğü doktor, yaptığı tetkikler sonucu, anahtar cümleyi söyledi:
“Senin çocuğun hiçbir zaman diğer çocuklar gibi olmayacak.”
Ya doktor teyze, bunu anneme alıştıra alıştıra söyleyemez miydin?
Anneciğim üzülme. Sen çok güçlü bir kadınsın. Ben de senden güç alıp, bu savaşı birlikte kazanacağız.
Şimdi babamla ve başka insanlarla yeni bir savaş başlıyordu.
Anneciğim, sen önde ben arkanda bu savaşta ilk önce babamı yeneceğiz.
Ama babamı yenmek bile düşündüğüm kadar kolay olmadı.
Oysa ben insanlarla savaşmak istemiyorum.
Gücümü kendime harcamak istiyorum.
Savaşacağım o kadar çok şey var ki…..
Karnımı doyurmak için savaşıyorum, çünkü yutmakta zorlanıyorum.
İstediğim bir cismi tutmak için savaşıyorum, çünkü parmaklarım cisimleri kavrayamıyor.
Oturmak için savaşıyorum, çünkü dengem bozuluyor.
Düşünce kalmak için savaşıyorum, çünkü hareketlerim kısıtlı.
Yürümek için savaşıyorum, çünkü ayaklarımın üstünde duramıyorum.
Konuşmak için savaşıyorum, çünkü çene kaslarım ve dilim düzgün çalışmıyor.
Benim savaşımın adı ‘yaşamak’.
Yaşamak için savaşılır mı demeyin. Ben tam 10 senedir savaşıyorum.
Her gün yattığımda Allah’a şükrediyorum:
Bu gün de belki bu savaşı kazanamadım, ama yenilmedim de.
Ömrümün sonuna kadar da savaşmaya devam edeceğim.

© Özlem Yıldırım
Alıntı.