MOTIVASYONCU JERRY

Jerry çevresindekilerin çok sevdigi insanlardan biriydi. Keyfi hep yerindeydi. Her zaman söyleyecek olumlu bir sey bulurdu. “Iyisini al, kötüsünü birak!” kaidesince hep iyi seylere odaklanmisti. Hatta bazen etrafindakileri çildirtirdi bile, “Bu adam bu halde bile iyimser olabiliyor?” diye. Birisi “Nasilsin?” dese “Bomba gibiyim!” diye cevap verirdi hep. “Bomba gibiyim!” Jerry fitrî bir motivasyoncuydu.

Yanindaki insanlardan biri o gün sikintiliysa Jerry yanina kosar, duruma nasil olumlu bakilacagini anlatirdi.

Bu tarzi fena halde düsündürüyordu beni. Birgün Jerry’ye gittim, “Anlayamiyorum! Nasil her zaman, her sartta bu kadar olumlu bir insan olabiliyorsun? Nasil basariyorsun bunu?” diye sordum. Su ilginç cevabi verdi:

“Her sabah kalktigimda kendi kendime ‘Jerry, bugün iki seçimin var: Havan ya iyi olacak ya da kötü!’ derim. Her zaman havamin iyi olmasini seçerim. Kötü bir sey oldugunda yine iki seçimim var: Kurban olmak ya da ders almak. Ben basima gelen kötü seylerden ders almayi seçerim. Birisi bana birseyden sikâyete geldiginde yine iki seçimim var: Sikâyetini kabul etmek ya da ona hayatin olumlu yanlarini göstermek. Ben olumlu yanlarini göstermeyi seçerim.”

“Yok yahu!” diye dalga geçtim. Bu kadar kolay yani... “Evet kolay!” dedi Jerry. “Hayat seçimlerden ibarettir. Her durumda bir seçim vardir. Sen her durumda nasil davranacagini seçersin. Havanin, tavrinin iyi ya da kötü olmasini seçersin.” Yani sen hayatini nasil yasayacagini seçersin.”

Jerry’nin sözleri beni çok etkiledi. Onu uzun yillar görmedim. Fakat hayatimdaki talihsiz hadiselere dövünmek yerine olumlu seçimler yaptigimda hep onu hatirladim. Yillar sonra Jerry’nin basina çok vahim bir felaket geldi. Soygun için eve giren hirsizlar Jerry’i delik desik etmisler. Ameleiyati 18 saat sürmüs, haftalarca yogun bakimda kalmis. Taburcu edildiginde kursunlarin bazilari hâlâ vücudundaymis. Ben onu olaydan alti ay sonra gördüm. “Nasilsin?” diye sordugumda “Bomba gibiyim!” dedi, “Bomba gibi!”

“ Olay sirasinda neler hissettin Jerry?” diye sordum, cevap verdi:

“ Yerde yatarken iki seçimim var diye düsündüm: Ya yasamayi seçecektim ya ölümü. Ben yasamayi seçtim.”

“ Korkmadin mi? Suurunu kaybetmedin mi?”

“ Ambulansla gelen saglik görevlileri harika insanlardi. Bana hep ‘Iyileseceksin merak etme!’ dediler. Ama acil servisin koridorlarinda sedyemi hizla sürerken doktorlarin ve hemsirelerin yüzündeki ifadeyi görünce ilk defa korktum. O gözler bana “Bu insan ölmüs!” diyordu. Birseyler yapmazsam biraz sonra ölü biri olacaktim.”

“ Ne yaptin?” diye merakla sordum.

“ Kocaman bir hemsire yanima yaklasti ve bagirarak herhangi birseye ihtiyacim olup olmadigini sordu. ‘ Evet!’ diye cevap verdim. ‘ Var’ Doktorlar ve hemsireler merakla sustular. Derin bir nefes alarak kendimi topladim ve bagirdim: ‘Benim kursunlara alerjim var!..’ Doktor ve hemsireler gülmeye basladilar. Tekrar bagirdim: ’Ben yasamayi seçtim. Beni bir canli gibi ameliyat edin. Otopsi yapar gibi degil!”

Jerry sadece doktorlarin büyük ustaliklari sayesinde degil, kendi olumlu tavrinin da büyük katkisiyla yasadi. Yasamasi bana yeni bir ders oldu. Hergün hayatimizi dolu dolu yasamayi seçme şıkkımız ve hakkimiz oldugunu ondan ögrendim ve herseyin kendi seçimlerimize bagli oldugunu da...

Bu yaziyi okudunuz. Simdi iki seçiminiz var: 1.Unutup gitmek, 2. Yaziyi dikkate alip arkadaslariniza okutmak.

Francie Baltazar SCHARTZ’in yazisini okuduktan sonra düşünün, iki seçiminiz var:

1.Yazıyı unutmak 2.Birileriyle paylaşmak.

Biz seçimimizi yaptık, sizlerle paylaşıyoruz