 |
|
|
Körler Çarşısında
O reklamı görünce ne kadar üzülmüştüm:
Üstte "Bırak güneş içeri girsin" yazıyordu dev puntolarla.
Bu sloganın altında gıcır gıcır bir araba parıldıyordu. Üstü açılabilen, yani güneşi içeri alabilen bir spor araba.
"İhanet bu" diye geçirmiştim içimden... Koca bir kuşak o sloganın ardından kırlara, sokaklara çıkmış, o düş gerçek olsun diye bir ömür tüketmişti. Eskiden bu sloganın altındaki fotoğraflarda süngülere çiçek bağlayan uzun "saç"lı gençler gülümserdi. O slogan yüzbinlere, güneşin en ateşli parıldadığı bir uzak baharı hatırlatırdı eskiden...
Şimdi o gençler, o bahar, o düş, bir spor arabanın tamponuna bağlanıp gezdiriliyordu. Hınzır bir buluş sayesinde... Küçücük bir tuzakla...
Kimbilir bu kurnazlığı akıl edenler ne çok tebrik alıp, ne çok alkışlanmışlardı. Sattıkları şeyin, koca bir kuşağın yeni bir dünya özlemi olduğunun farkına varmadan.
Böyle bir sloganın telif hakkı olmazdı tabii... Sokakta doğmuştu. Anonim bilincin hortlayıp o slogana sahip çıkacak hali yoktu ya... "Düşlerimizi nasıl bir arabaya yükleyip satarsınız" diye soramazdı ya kollektif bilinç...
Hem yoktu ki artık öyle bir bilinç...
* * *
Sonra, o tüm zamanların en acıklı öyküsünü hatırladım hayal meyal...
Bir uzak ülkede yoksul mu yoksul bir küçük kız yaşarmış. Yemek yemeye parası yokmuş ama, bambaşka bir zenginliği varmış küçük kızın: Birbirinden renkli, hazinelerce bereketli düşleri varmış. O düşleriyle yaşar, o düşleriyle katlanırmış yaşamın hoyratlığına...
Günlerden bir gün ülkenin duvarları dev ilanlarla doluvermiş. Hayal tacirleri, düşlerini satacak olanlara servet vaat ediyormuş.
Günlerce düşünmüş küçük kız. Bir yanda açlıktan yorgun düşen dizleri, öte yanda ruhunu yıllardır besleyen düşleri...
Açlık ağır basmış. Götürüp satmış düşlerini, anlatmış birer birer...
O gece, korkunç bir karanlıkta uyumuş. Ruhu, ıssız bir boşlukta salınmış. Düşsüz geceler soğuk ve ürperticiymiş.
Sabah erkenden koşup, düşlerini geri istemiş hayal tacirlerinden... Ama nafile...
"Artık düşlerin yok" demiş hayal tacirleri; "... Onları sattık ve yeni sahipleri çoktan gerçekleştirdiler bile..."
* * *
Ortalık küçük kızlardan ve hayal tacirlerinden geçilmiyor bu günlerde... Gençliğinizin isyan sloganları para ediyor. Mal satıyor.
Demirel'in değişim makyajını yapanlar, Dali'ye kot giydirenler de birer "Küçük kız" değil miydi?
Çoğumuz, nice bedel ödeyerek edindiğimiz yeteneklerimizi, deneyimlerimizi en hak etmeyenlerin hizmetine sunmadık mı yıllarca?
En sevilen şarkılarını, kampanyada kullanılsın diye parti parti gezdirip, müşteri kızıştıranlar, sabah uyandıklarında koşup, şarkılarını geri istediler mi acaba...?
Duyguyla örülmüş bir belgesel müziğini, bir "Başkaldırı senfonisini", ucuz bir gazete reklamına yamayanlar hiç rahatsız olmadılar mı?
En sevdiğimiz rock yıldızlarının "köşe dönmece" oyunu oynatmalarının adı "çağa ayak uydurma" mı olmuştu? ("Duygu, biraz duygu / Bütün isteğim buydu")
* * *
Yoksa gerçekten herkesin bir fiyatı var mı?
Dali de hayatta olsa o reklamda oynar mıydı?
Akrep Nalan (Hani şu silahlı olanı) ortaya çıksa telif hakkı için dava açar mıydı?
Çiçekli basmadan don reklamına "çiçek çocukları" sloganını koysak "68'liler Vakfı"na para yatırmamız gerekir mi?
Bırakalım güneş arabadan içeri girsin mi?
Düşlerimizi satıyorlar.
Hayal tacirleri gözleri kör etti.
Ortalık bir körler çarşısına döndü.
Körler çarşısında ayna satmaya çıkıyorum.
Bu köşede...
Merhaba...
Can Dündar
|
| WwW.WeBCaNaVaRi.NeT | > .::|~ ☼ Kültür ☼ ~|::. > Hayata Dair. (Moderatör: WeBCaNaVaRi)
Konu: Körler Çarşısında
Yazdır
Gelişmiş Arama
Kasım 30, 2012, 09:42:33 ÖÖ