Joe'nun Resmi
Çoğumuz okulun ilk bir kaç yılının hayatımızın tümünü etkileyebileğinin farkındayızdır. Hayattaki başarımız ve kendimize güven açısından genelde hayati önemde olduklarını biliriz. Joe'nun ana babası da istisna değildi. Joe'nun kafasına sevgi ve şefkat dolu bir aile yaşamı olduğunu; yaşadığı deneyimlerin heyecan verici ve zenginleştirici olduğunu; okuma yazma bildiğini ve ona kadar sayabildiğini kazıyıp durdular.Artık birinci sınıfa hazırdı. Okula büyük bir hevesle gitti. Sınıf arkadaşlarını sevdi, öğretmeni ve ailesi de onu yüreklendirdi. Bütün işaretler başarıyı göstermesine rağmen başarı Joe'dan kaçıyordu.

Çevresindeki hızlı değişimleri anlamakta zorlanıyordu. Tam anlamak üzereyken öğretmeni başka bir konuya ya da başka zor bir derse geçiyordu. İlk yılın sonunda birçok sınıf arkadaşının gerisinde kalmış ve cesareti kırılmıştı. Ailesi yaz tatilinin Joe'yu geliştireceğini ve olgunlaştıracağını düşünüyor, ikinci sınıfın daha iyi olacağını umuyordu.

Ama olmadı.Okul yılının sonunda öğretmeni tekrar okumasını önerdi ama ailesi karşı çıktı. Üçüncü sınıfın sonunda Joe'nun başarısızlığı artarak sürünce müdür tekrar okuması gerektiğini kesin olarak söyledi.Ailesi yine karşı çıktı.

Dördüncü sınıf başladığında Joe'nun sinirleri bozulmuş, dengesi alt üst olmuştu.Okula gitmek istemiyordu.Üç yıl boyunca sınıfın en arkasında sıkıntı çekmiş ve tekrar orada olmayı kesinlikle istemiyordu. Dördüncü sınıfın çok zor olduğunu duymuştu. Öyleydi de.Her gün çabaladı, her gece ders çalıştı ama yine en geride kaldı;karanlık, kasvetli;yağmurlu bir öğleden sonraya kadar.

Öğretmenlerin hava durumu konusunda altıncı hisleri vardır. Kesirli sayılar gibi zor konuları genellikle güneşli günlere denk düşürürler. O gün de o şekilde başlamıştı ama öğretmen derse başlar başlamaz gökyüzü karardı ve sağanak yağış bastırdı. Öğretmen onları matematik çalıştırmaya uğraşırken öğrencilerin dikkatini çekme mücadelesini şimşekler ve gök gürültüleri kazandı. Fırtına yüzünden dikkatleri dağılan çocuklar matematiği anlayamıyordu.Joe hariç. O anlıyordu.Bütün soruları doğru yanıtladı. Öğretmeni sırtını sıvazlayarak, dolaşarak diğerlerine de yaptıklarını anlatmasını istedi. Bu yeni başarısının mutluluğuyla Joe gülümseyerek bütün sınıfı bir çırpıda dolaştı.

Matematik dersinin sonunda öğretmen bütün çocukların eline birer kağıt tutuşturdu. Resim dersi saatiydi. Çocuklar da kendilerinden beklenen şeyi yaptılar; karanlık, kasvetli günler her zaman koyu renk boyaları ve karanlık resimleri çağrıştırır. Bu günde farklı değildi. Joe hariç.Joe açık sarı, turuncu ve kırmızı renkleri kullandı. Kağıdını büyük, parlak
bir güneş dolduruyordu.O yıl Joe'nun gelişmesi devam etti ve üst sınıfa yükselmeyi hak etti. Dördüncü sınıf öğretmeni ondaki bu değişimin sebebini merak ediyordu ve Joe'nun gelişimini ortaokul boyunca takip etti. O karanlık, kasvetli gün Joe'yu neden dğiştirmişti? Bir öğretmenin öğrencisini ne zaman etkileyeceğini kim bilebilir ki?

Joe sınıfın birincisi değildi. Zaten olması da gerekmiyordu. Başarılı olmuştı ve bunun da farkındaydı. Joe mezun olduktan sonra orduya yazıldı.Vietnam'a gönderildi ve bir daha eve dönmedi.

Öldüğünü duyunca dördüncü sınıf öğretmeni taziyelerini bildirmek için Joe'nun evine gitti. Joe'nun annesi, öğretmeni karşılayarak Joe'nun odasında ona göstermek istediği bir şey olduğunu söyledi. Odasına girdiklerinde annesi Joe'nun en sevdigi şeyi gösterdi. Duvarda, yatağının tam üzerinde düzenli bir şekilde koyulmuş, çerçeve içinde parlak sarı, turuncu, kırmızı renkte parlayan güneş resmi vardı.Kendi aydınlığına gözlerini açtığı o yağmurlu güne bir övgüydü.Joe resmin altına büyük harflerle şunu yazmıştı: AKILLANDIĞIM GÜN.