Her yıl bir yaş,yaşlanırız..Ama ben yaşlananlardan değil,her yıl bir yaş daha büyüyenlerdenim...Ne anlamı var sanki durup dururken bir yaş daha yaşlanmanın?Bunu kimseye anlatamazsın ki..her şeyi unutan dostlar o günü unutmazlar,ellerinde çiçekler,hediyeler doğum günümü kutlamaya gelmezler mi....ne gereği var....yaşlanmayı kutlamanın?Telefonlarda susmak bilmez:"doğum günün kutlu olsun ,nice yıllara..."nice yıllar."...daha ne kadar yıl var ki önümüzde..yolun yarısını çoktan geride bırakmışız,saçlara çoktan karlar yağmış ki Erciyes'in karları gibi erimek bilmez...

 İşte böyle bir ikilemi yaşarken kapının çalmasıyla irkildim.(kulaklarım iyi duyar )Kapıyı açtığımda bir kargo görevlisiyle karşı karşıyaydım..Doğum günlerinin en güzel yanı bu hediyeler değil mi zaten...Bana uzatılan poşeti aldım,heyecanla açmaya çalışırken poşetin çok hafif ve küçük olduğunu gördüm.Biraz hayalkırıklığı yaşadım doğrusu...İnsan koskoca kargo şirketini şu küçücük poşet için rahatsız eder mi,hiç...
 Heyecanla poşeti açtım içinden bir zarf,zarfıda hir hamlede açınca yerlere siyah beyaz fotoğraflar saçıldı..Biraz burun kıvırdım ama merak da ettim.Elime ilk aldığım fotoğrafa bir anlam veremedim.Bir grup genç,lise çağlarında,sanki eğleniyorlar..bana ne bunlardan,kim bunlar?Kaygısız gülen gözler.....yerinde duramaz havasında pozlar...Bir başka fotoğrafta oynayanlar,dans edenler...kim bunlar?neden bu kadar mutlular?Bir diğeri,öbürü derken fotoğraflar bitti,bitmesine ama neden hüzünlendim ben böyle?
 Fotoğrafları bir tur daha elden geçirmeye karar verdim.İlk fotoğrafı almamla çığlık atmam bir oldu...Bu fotğrafllarda ben varım...İnanamadım,simsiyah uzun saçlar...nasıl da gülümsüyorum hayata...A aaa şu sınıf başkanımız....Evet ,evet lise yıllarım...Şu Çiğdem,şu Tülay,İnci,Azra...Semra....Ali ve Kayhan'da var...Kaygısız parlayan gözler,mutlulukla gülen yüzler..bizdik...

 Ben ve canım arkadaşlarım....Fotoğraflar on sekizinci yaş günü kutlamalarımdan...Ne kadar mutluyum,ne kadar mutluyuz....On sekizden sonra bir daha böyle mutlu olunamayacağını henüz idrak etmemiş,hayatın baharında bir gurp lise öğrencisi....imrenerek baktım O fotoğraflara,duygulanmamak mümükün değil....gerçi hayatın çok dışında değildik ama bu günkü kaygılardan uzaktık ne de olsa...
 Her birimiz ülke ve dünya sorunlarının farkındaydık...okurduk hemde çok...sorgulardık,neden ve niçinleri araştırırdık..Bu yüzden bazı arkadaşlarımız öğretmenlerimizden çok azar işittiler,cezalar aldılar..Ama yine de içlerinden,içimizden yaşama sevinci,topluma duyarlılık hiç eksilmedi...

 Bir süre fotoğraflardan alamadım kendimi...Siyah beyaz,hayat gibi..Ama o zamanlar fotoğraflar siyah beyaz olsa da biz renkli görüyorduk hayatı...Şimdi fotoğraflar renklendi ama..hayatın renkleri soldu....Biraz siyah,biraz beyaz çokca gri....Güneş pek çıkmıyor nedense bulutların ardından....Yağmurlar ha yağdı ha yağacak...oysa o yıllar Ankara'nın dumanlı havası bile güzel gelirdi bana..Şimdi burada nefes alamasam da...

 Bir yaş daha (dilim varmasa da)yaşlanmanın duygusallığı içinde fotğrafları kimin gönderdiğine bile bakmamışım...Kargo poşetinin üzerinde sınıf başkanımızın adını okuyunca ne düşüneceğimi bilemedim.Canım arkadaşım,yapmıştı yine yapacağını...Nasıl geçmişti bu fotoğraflar onun eline?Sorular cevap araya dursun kendine ben yine fotoğraflara döndüm.

 Çok sevindim,çok duygulandım...Yürek ağrılı bir geçmişle buluşmaydı yaşadığım....Yaşanmışlıklar...Acıttı hem de çok acıttı...Bu acı ,tatlı bir acıydı ama...Ne güzel günlermiş...Arkadaşlarım,çıkarsız...karşılıksız paylaşılan günler....Acıları bal eğleyen güzel dostluklar...

 Şiimdi her şey yavan geliyor bana..Hayat renklerinden sonra tadını da kaybetmiş biraz....Tuzu mu,şekeri mi eksik bilemiyorum ama hayatın tadı...mayhoş....