Franklar, Roma İmparatorluğu'nun yıkılmasında büyük rol oynamış bir Cermen boyudur. M.S. 4. yüzyıl sonlarından itibaren Galya eyaletinin kuzeyine Roma müttefiki sıfatıyla sızmaya başlar, M.S. 406 tarihinden itibaren ise tam güçle Kuzey Galya'yı istila ederler. 6. yüzyılda Güney Galya'dan Vizigotlar'ı kovarak hakimiyetlerini pekiştirirler. Bu tarihten sonra Galya artık Fransiya yani Fransa olarak anılacaktır. Franklar M.S.V. yy.da Galyayı fetheden Germen kavimleridir. Main Irmağı, Kuzey Denizi, Elster ve Elbe ırmakları arasındaki bölgelerden gelen Franklar, Roma Galyasını fetheden müthiş savaşçılardı. Fransaya bugünkü adını onlar verdi. Batı uygarlığını ancak VII. yy.da benimseyen Franklar aslında, çiftçilik nedir bilmez, savaşçı ve yağmacı insanlardı. Franklar iki ayrı kavimden oluşuyordu: Ripüerler ve Salienler. Ama Salienler zamanla Frankları egemenlikleri altına aldılar, bu halkın Galyaya girmesi yavaş yavaş oldu. III. yy.da Franklar, Roma ordusunu desteklediler ve ağır ağır imparatorluğun içlerine sızdılar. Böylece, Cambrai ve Kuzey Galyayı işgal ettikten sonra Luvar Irmağına kadar indiler. Frankların asıl menşeleri Ren bölgesindeki Ingveon soyundan gelen Chauk’lara dayanır. Bunlar 254 yıllarında Roma İmparatoru Gallieunus tarafından Ren Nehrinin sağ kıyısına sürüldükten sonra, birtakım eski kavim artıkları ile beraber askeri bir pakt etrafında birleştiler. Ancak kısa bir süre sonra iki kabileye ayrıldılar. Bu kabilelerin ilki Ijeel’deki Sal Franklar, diğeri de Ren’in sağ kıyısında kalan Nehirboyu Franklarıdır. Roma kaynaklarına göre gözüpek ve yağmacı olan bu barbarlar, 258 ve 276 yıllarında Galya’yı iki defa istilaya kalkıştılar. İmparator Postumus’tan itibaren Roma ordusuna yardımcı birlikler veren Franklardan bazıları, Roma ordusunda önemli mevkilere yükseldiler. İmparator Maximlanus 288 yılında düzenlediği bir seferle, Franklara Roma hakimiyetini kabul ettirdi. Her kabile ’federe’ olarak bir sınır kesiminin korunmasını üzerine aldı. Nehirboyu Frankları, imparator tarafından Ren Nehrinin Ruhr ile Main arasındaki sağ kıyıyı korumakla görevlendirildiler. Bu Frank’lar, Moselle vadisine ancak 454’lerden sonra varabildiler. Zamanla Roma ordusu zayıfladıkça Frank’ların hürriyeti arttı. Daha verimli topraklara sahib olmak için imparatorluğun içlerine doğru yayıldılar. Sal Franklarından Clodio II, 440’tan sonra Belçika’yı alıp Cambria Krallığını kurdu. Doornik’teki Sal Franklarının Kralı Childerich ise hala federe durumunda olup, Paris Havzasının merkezini elinde tutan Romalı General Egidius’un emrindeydi. 476’da Batı Roma İmparatorluğunun çökmesinden sonra Childerich’in yerine geçen oğlu Clovic, Egidius’un yerini alan oğlu Syagrius’i yenip öldürdükten sonra, tam bağımsızlığını kazandı. Clovic hükümdarlığı zamanında bütün Frankları hakimiyeti altında topladıktan sonra, Kuzey Galya’yı fethetti. Sal Frankları güneye doğru kayarak bugün Yukarı Normandiya, Picardie, Champagne denilen toprakları ele geçirdiler. Clovic arkadaşlarına Brie (Beauce)de geniş topraklar verdi. Ancak onlar, kendilerinden daha kalabalık olan ve onların adını alan Galya-Roma halkı arasında eridiler. Geride sadece mülklerine verdikleri adlar kaldı ki bunlar da zamanla bazı köylerin adı oldu. Barbar Germanya ile münasebetini devam ettiren ve gücünü onlarla yenileyen Nehirboyu Frankları, Latin dilleriyle Germen dillerinin bugünkü sınırına kadar, Ren Nehrinin sol kıyısına yerleştiler. Bilhassa Sal Franklarının gidişinden sonra, boş kalan bugünkü Flandre’i işgal ettiler. Yedinci yüzyıldan sonra Hıristiyan batının medeniyetini benimsediler. Yağmacılığı tabii bir geçim vasıtası sayan, çiftçilik tekniklerinden yetersiz olan Frankların topraklarında yoğun bir yerleşme ve bütün yurtlarını kaplayan kesif bir ulaştırma sistemleri mevcuttu. Hukuka dair kanunları Sal Kanunu ve Nehirboyu Kanunu adlarını taşıyordu. Romalılardan ve Gotlardan farklı olarak Franklar istila ettikleri yerlerin halkı ile evlenirlerdi. Galya-Roma halkı arasında süratle erimelerinin sebebi belki de bu husustan kaynaklanmaktadır. Kavimler Göçü dönemi Roma İmparatorluğu'nun Ren-Tuna savunma hattının Ren koluna baskı yapan Cermen kabileleri, İlkçağ'ın sonlarında Frank çatısı altında toplanmıştı. IV.yüzyılın ortalarında, baskıya dayanamayan hat yırtıldı ve Franklar Galya'ya yerleşmeye başladı. Gotların İtalya'yı istila etmesine paralel olarak Franklar da Galya'dan Romalıları kovdu. Attila'nın Galya istilasına (451) mümkün olduğunca karışmamaya çalıştılar. Buradaki son Roma toprağı, Frank kralı Clovis tarafından işgal edildi. Merovenj Hanedanı I. Clovis Frank savaş lordlarına boyun eğdirerek ilk Frank krallığını kurdu (481). Romalılarla ve Gotlarla savaştı, Galya'yı birleştirdi. Clovis'le beraber Franklar arasında Hristiyanlık hızla yayıldı. Clovis'in ardıllarının hiçbiri onun otoritesini yeniden tesis edemedi. Frank lordları çok zayıf bağlarla krala bağlıydı ve Galya, katı bir feodalizmle yönetiliyordu. Hristiyanlık'ı benimsemiş olmaları, Frankları diğer ırkdaşlarıyla karşı karşıya getiriyordu. Kuzeydoğudaki Saksonlar ve güneydoğudaki Lombardlar ile Franklar arasında din eksenli bir düşmanlık peyda oldu. Müslüman ordularının Gotları çiğneyip geçerek Frank topraklarına girmesi, Merovenjlerin iktidarını temelinden sarstı. Merovenj ailesinin etkisiz kaldığı bir anda başka bir Frank ailesi olan Karolenjler Müslüman istilasını durdurarak ülkenin en nüfuzlu ailesi durumuna geldi. Karolenj Hanedanı Charles Martel'in Puvatye'de kazandığı zafer, iki asırlık durgunluktan sonra Franklar için yeni bir savaşlar çağının başlangıcını gösteriyordu. Charles'ın oğlu Kısa Pepin de Hristiyanlık'ın savunuculuğu rolünü sürdürdü ve Papa'yı sıkıştırmakta olan Lombardlarla savaştı. Oğlu Şarlman nihayet sonuca ulaştı, İtalya'yı istila etti ve Lombardları kılıçtan geçirerek ülkeyi Hristiyanlık'ın kalesi durumuna getirdi. Hizmetleri karşılığında "imparator" ünvanıyla ödüllendirildi. İmparatorluk Şarlman'ın zaferleri, Frankları Avrupa'nın hakimi durumuna getirdi. Papa tarafından Roma'nın mirasçısı ilan edildiler. Şarlman, imparator tacını giyen ilk Cermen'di. Cermen ve Roma kültürlerini tek bünyede toplamaları, Frankları yeni bir uygarlığın öncüsü yaptı. Bunlara ek olarak Hristiyanlık'ı benimsediler; İtalya ve Almanya'daki paganları kırarak, güneyde Müslümanlarla ve kuzeyde Vikinglerle savaşarak kıta üzerinde Hristiyanlık'ın egemenliğini sağladılar. Sonraki yüzyıllarda ortaya çıkacak Avrupalı kimliğinin temelini atmış oldular. Frankların batıda bir imparatorluk kurması, doğudaki Bizanslıları kızdırdı ve doğu-batı ayrımı hiç olmadığı kadar derinleşti. Bu ayrım, ilerde kiliselerin bölünmesine dek gidecekti. Emevilere karşı Abbasileri destekleyen Franklar, Bağdat sarayıyla diplomatik ilişkiler kurdu. Sonraki yüzyıllarda İslam coğrafyasında Avrupalı kavramı için kullanılacak olan "frenk" kelimesi bu sayede doğuya ulaştı. Karolenj Hanedanı döneminde savaş lordlarıyla imparator arasındaki hiyerarşiyi düzenleyen yasalar, daha önceki Cermen kabile sistemiyle Roma hukukunu tek potada birleştirdi ve Ortaçağ boyunca Avrupa'da etkin kalacak olan derebeylik hukuku ortaya çıktı. Frank İmparatorluğu'nun 843'te bölünmesi, Avrupa tarihi açısından dönüm noktası oldu. Şarlman'ın torunlarından biri doğuda ve biri batıda kendi güç merkezlerini oluşturdu. Bu merkezler daha sonra Fransa ve Almanya isimleri altında şekillenecek ve bu iki gücün çatışması Avrupa tarihini belirleyecekti. Pek çok ülkeyi işgal etseler de Frankların çoğu Galya'da kaldı. Buradaki yerli halkla, Keltlerle karışıp kaynaştılar ve Roma kültürünü benimsediler, bu sayede Fransızlara dönüştüler.