İslâmiyet’in en güzel meziyetlerinden birisi de aftır. Allah bu güzel vasfı birçok ayet-i kerimede methetmekte ve insanları affa özendirmektedir. Bunlardan ikisinin mealleri şöyledir:
Bize karşı işlenen hatalara karşı affedici olmaya nefsimizi yanaştıramıyoruz “Sen bağışlama yolunu tut. İyiliği emret ve cahillerden yüz çevir.” (A’raf Sûresi 190)
“(Onlar)(Muttakiler Allah’tan korkanlar)kızdıklarında öfkelerini yutarlar ve insanların kusurlarını affederler.” ( Ali İmran Sûresi 134)

Aftan alınan zevk ve neşe intikamdan alınan lezzetten kat kat fazladır. Affetmek affedene daima huzur ve rahatlık verir. Affın kemal derecesi Allah’a mahsustur. Cenab-ı Hakk affı da affedeni de sever.

Affın en güzel misallerini Peygamber Efendimizin hayatında görüyoruz. Şöyle ki: Kureyş kabilesinin reisleri Peygamberimize suikast hazırlamışlardı. Bunu gerçekleştiremeyince Peygamberimizi zorla Mekke’den çıkardılar. Daha sonra Cenab-ı Hakk’ın inayetiyle Efendimiz Mekke’yi fethetti. Peygamber Efendimizi hicrete mecbur edenler Kabe-i Şerifin etrafına toplanmış nasıl öldürüleceklerini konuşurlarken Efendimiz Kabe-i Şerifin kapısına gelerek “kendisinden ne beklediklerini” sordu. Onlar Peygamberimizden af beklediklerini söyleyince de umumi af ilan etti.

Müslümanın alametlerinden birisi de yumuşak huylu olmaktır. Cenab-ı Hakk halim kullarını sever. “Şayet sen kaba katı yürekli olsaydın hiç şüphesiz etrafından dağılıp giderlerdi. Şu halde onları affet bağışlanmaları için dua et.” (Ali İmran Sûresi 159)

Affın en ileri derecesi fenalığa karşı iyilikle mukabele etmektir. “Sen (kötülüğü) iyiliğin en güzeliyle önle o zaman aranızda düşmanlık bulunan kişinin yakın bir dost gibi olduğunu görürsün.” (Fussilet Sûresi 34)