Bundan 14 sene öncesiydi, o zamanlar yeni terliyordu bıyıklarım lisede okuyordum. Hareketliydi hayatım gençliğimin deli dolu yıllarıydı, arkadaşlarım tarafından takdir edilmek için haftalık kız arkadaşı değiştirirdim anlaşılacağı gibi saçma sapan bir yanlışın içinde bencileyin bir hayattaydım, karşımdakini hiç düşünmezdim, ben önemliydim benim için ve saçma prensiplerim. Hiç sevmemiştim O güne kadar hep aldattım kız arkadaşlarımı ve bunu bir övünç meselesi gibi anlattım arkadaşlarıma. Kimseye değer vermiyordum belki de öyle bir insan çıkmamıştı karşıma bilemiyorum. Yine yeni bir heyecan aramıştı kalbim, son sınıftaydım artık okul bitecekti o yıl, bahçeye çıktım benden iki dönem alttaki kızlar okul bahçesinde voleybol oynuyordu. Onu gördüm, kalbime bir şeyler olmuştu daha farklı atıyordu sanki, kendimi fark ettirmeliydim bir şekilde ve top onun eline geldikçe alkışlıyordum onu, ilk başta sinirliydi, bakışlarıyla kızdığını anlamıştım ama aldırmadan alkışlıyordum yine de, biraz zaman geçti aradan hoşuna gitmeye başlamıştı artık ve tebessüm etti. O an umutlandım ilk fırsatta gitmeliydim yanına ve arkadaşlık teklif etmeliyim dedim. Okul çıkışı takip ettim ve açıldım. Düşünmek istedi önce, aradan 2 gün geçti heyecanla beklemiştim cevabını. Duydum ki beni tanıyanlar karalamışlar, demişler o sevmez ayrılır senden, yazık olur aldatır seni diye, geldi yanıma ve cevabını verdi, evet dedi dünyalar benim olmuştu onca karalamaya karşılık nasıl olmuştu da kabul etmişti teklifimi şaşırdım açıkçası, Ve böylece başlamıştı ilişkimiz sonunu bilmeden. Birbirimizi tanımaya başlamıştık o zamanlar onu sevmemiştim sadece hoşlanıyordum ve kısa süre sonrada ayrılmayı düşünüyordum. 1 sene geçti 2 sene geçti hala ayrılmamıştım ama sevmiyordum da, başka kız arkadaşlarımda oldu onunlayken ama ilişkimiz bitmemişti de, 3 sene dolmuştu, alışkanlığım olmuştu artık ayrılamıyordum, birkaç sefer ayrıldık ama yine devam etti. Son ayrıldığımızda bir şey dikkatimi çekmişti, birkaç ay geçmişti aradan, onu yolda gördüm ve kalbim öyle çarpmaya başladı ki sanki çapkın ben gitmişti de acemi bir âşık gelmişti yerime. Ellerim titremeye başladı, bir şey demeli miydim yoksa dememeli miydim bilemedim yanından geçiverdim öylece. Masum bir yanı vardı, beklide ona hayran kalmıştım ne desem kırmazdı ne yapmasını istesem düşünmez yapardı. Akşamı zor ettim ve aldım elime telefonu aradım, görüşelim dedim, yok olmaz dedi. Neden dedim seninle konuşursam sen beni ikna edersin dedi. Ama ısrar edince başladık tekrar görüşmeye bu sefer sevdiğimi anladım ve her şeyi bir kenara bıraktım artık benim için sadece o vardı, o kadar mutluyduk ki anlatamam her şey arzu ettiğimiz gibi gidiyordu. Ayrı kalamıyorduk her gün görüşmek için bahaneler bulurduk kendimize. Eski ben gitmiş bambaşka biri gelmişti, kırdığım vakit özür bile diler olmuştum. Hatta sabah saat 4 te evinin önüne gidip güller atmıştım balkonlarına, daha doğrusu atamamıştım komşularının balkonuna düşmüştü güller. Sabah biraz daha fazla görmek için beklerdim evlerinin önünde. Bir ben olurdum o saatte sokaklarda birde camiye giden amcalar, ne güzel günlerdi anlatamam. Şiirler yazdım şarkılar söyledim duygusal bir adam oldum resmen. Herkes biter bu günler evlenemezsiniz ayrılırsınız diyorlardı, ben ısrarla gelecek günlerin hayalini kurardım. O kadar çok seviyordum ki çok kıskanır oldum ve üzerine çok düşer oldum, hata ettiğimi anlayamamıştım sevgimden. Şimdi anlıyorum ne büyük hata yapmışım onu sıkmakla, elimde değildi ne yapayım paylaşamıyordum onu kimseyle. Ailesinden birileriyle tanışmıştım görüşüyorduk teyzesinin kızıyla çok iyi anlaşmıştık kardeşim gibi olmuştu hatta kardeşimden öte, hala da görüşürüz onunla. Oturup saatlerce dertleşirdik anlatırdık halimizi birbirimize birde kardeş kazandırmıştı bana. Ne yazlar ne kışlar geçirdik aşk dolu. Gün gelmişti üniversite sınavları açıklanacaktı beraber baktık sonuçlara heyecanla, açtık baktık ki gelen yer çok ama çok uzak bir yerdi. Gideyim mi diye sordu bana git dedim. Şimdi düşünüyorum acaba git demeseydim nasıl olurdu diye ama kader elden bir şey gelmez. Ben engel olamam sen okulu bitir ben askerliğimi yapayım tez zamanda da evlenelim dedik ve o kara günler başladı hayatımızda. Ne kadar üzüldüm ne kadar ağladım anlatamam. Beni tanıyanlar ne oluyor sana böyle diyordu. Radyoları dinlemeyen ben istek parça yayınlatıyor dinlerken de hıçkırıklarla ağlıyordum sigaraların ardı kesilmiyordu biri bitmeden diğerini yakıyordum tek dostum kalmıştı sanki, inanamıyorlardı bana bende kendime. Ayrılık vakti gelmişti artık otobüs terminaline gelmiştik. Ben bir köşede yetimler gibi kala kalmıştım öylece. Ailesi vardı yanında gidemiyordum sımsıkı sarılamıyordum gitme diye. Bir köşeden izliyordum onu, o da kaçamak bakışlarla bana bakıyordu gizliden. Otobüs hareket ediyordu artık ve kim bilir ne zaman görecektim yârimi, o an aklımdan hiç çıkmıyor otobüs hareket ediyor ben ona o bana bakıyordu. Yerimden kalkamıyordum hıçkırıklarla ağlıyordum ama ne hıçkırık ömrümde hiç ağlamamıştım öyle. Güçlükle kalkmıştım yerimden teyzekızı vardı yanımda teselli etti beni kaldırdı kalakaldığım o yerden. Özlemim her geçen gün artıyordu her gün her saat arıyordum unu kontörler dayanmıyordu. Bütün paralarımı kontörlere veriyordum artık, yeter ki sesini duyayım diye. Gün geçtikçe daha da arttı aramalarım korkuyordum ya beni unutur da ellerimle gönderdiğim yârim bana geri gelmezse diye. Yanlış yapıyormuşum şimdi anladım, o zaman anlayamamışım sevgimden, kör olmuş algılarım bilemedim. Ama ne yapayım kıskanıyordum göremiyordum özlüyordum. Telefonda kavgalarımız başladı kırdık çoğunda birbirimizi ama yine de barıştık. Geliyordu ara sıra memlekete dünyalar benim oluyordu. Hele bir seferinde ortak arkadaşlarımız sayesinde başka bir ilde buluştuk. Bir kış günüydü ama hayatımın en sıcak kış günüydü, saatlerce beklemiştim seni yollarda. Ulaşamıyordum sana haber alamıyordum otobüsün çıkmıştı yoldan sıkıntılar içinde bir yolculuktu, gelene kadar uyumamıştım oturamıyordum yerimde deli deli dolanıyordum evin ortasında. Ve geldin dünyaları verseler bu kadar mutlu olmazdım. Geçirdiğim o günleri unutamıyorum el ele kol kola yürüdüğümüz yolları. Daha sonrada gittim o yollara hatta Salı pazarına ama hiç bir şey eskisi gibi değildi. Yine bir kış günüydü ama çok soğuktu senin verdiğin sıcaklık yoktu, bakakaldım gezdiğimiz caddelere uzun uzun. Hatıralar canlandı gözlerimde. Ve yine ayrılık. Gelmeden gideceğin güne üzülüyordum her gün görüşüyorduk doyamıyordum, bakmaya, öpmeye, koklamaya. Elini sıkıca tutup hiç bırakmak istemiyordum su gibi akan zamana karşı. Biraz daha beraber kalayım, biraz daha fazla zaman geçireyim diye otobüsle evlerinin yakınında ki durağa kadar bırakırdım sonra otobüsle devam ederdim yoluma. Sonrası yine hasret yine gurbet yine gözyaşı ve mutsuzluk. Askere gitme vaktim gelmişti ve çıktım yola. İnsanların alışılmışlıklarına rağmen devam etmeliydi bu sevda, askere gidince biter bu iş diyenlere inat sürmeliydi aşkımız. Evlenmeliydik ve seni önünde beklediğim o evin önünden gelinlikler içinde almalıydım. Herkese inat kapının önünden bindirmeliydim gelin arabasına. Askerde arayamadım bir süre, sonra hasretle bekledim görüşmeyi. Asker arkadaşlarım batıyı istiyordu dağıtım için bense sana yakın olabilmek için doğuyu. Şaşırıyordu dualarıma şahitlik edenler neden doğu diye. Bilmiyorlardı seni ve sana olan sevgimi, bilselerdi anlarlardı ölüme yakın olan o beldelerde, canımı vereceğime yakın olmak istediğimi ve olmadı kara denizdeydim artık. İşler kötü gitmeye başlamıştı, kırıyorduk birbirimizi uzak olduğumuzdan telafisi de mümkün olmuyordu pek, küçük şeylere kızıyor inciniyor, askerde ayrılırsınız diyenlere yeniliyorduk sanki. Hayatımın en zor günleriydi o günler. bir sürü şiir yazdım senden habersiz, en çokta birini severdim ve beni kırdığında okurdum:

Sana olan sevgimi anlatmaya yetmiyor sözler,
Gel kırma kalbimi insanoğluyuz bizler,
Bir vazo misalidir kalp, yapışsa da kalır izler,
Ne kır kalbimi sevdiğim ne kalsın izler.

Günler geçmiyor dertler bitmiyordu bir günüm bir yıla denk geliyor, sensizliği iliklerime kadar hissediyordum. Vesselam yenildik kadere o yine ne dediyse o oldu. Hayatımda ilk defa biri benden ayrılmak istemişti hiç fırsat vermemiştim diğerlerine ama sen farklıydın farklı olduğunu da gösterdin üzdün beni hem de ölesiye. Firar edecektim inancım olmasaydı beklide intihar. Faydası olmazdı bilirim, en çokta ona kızardın zaten. Anlamadığın bir şey vardı oda seni ne kadar sevdiğim. Sonra denedik tekrar ama beceremedik kısa sürdü buluşmalar. Ve bitti her şey. Sana demiştim, söyleyeceğim 3 kelimeyi seni hayatımdan çıkardığımda söyleyeceğim diye, ve gün geldi söyledim o anda da bitmişti her şey aramadım bir daha seni. Aklımda kalan hep güzel günler oldu. Bana yakışanda oydu zaten. Yaşanan kötü şeyler oldu muhakkak ama hatırlamıyorum o anları aklımdakiler hep güzel şeyler. Artık sen eşinle varsa çocuğuna bambaşka bir hayatta bense eşimle çocuğumla mutlu bir hayatta. Ben şuanda gerçekten çok mutluyum. Bendeki farklı bir duygu, İzah edemeyeceğim. Bazen kendime de soruyorum acaba o olsaydı ne olurdu nasıl olurdu diye, cevabını bilmiyorum ve bilemeyeceğim. Ve diyorum ki iyi ki yaşamışım ve iyi ki tanımışım seni iyi ki hayatımda olmuşsun her şey için teşekkürler. İnşallah geride kalan ömründe Rabbim sana elem, keder, sıkıntı ve mutsuzluk vermesin. Yaşadıklarımı öylesine yazmak istedim her şeyi yazmak isteseydim sayfalar değil kitaplar olurdu galiba ama bu da bir özeti yaşadıklarımın. Sözlerimi sonlandırırken tek istediğim şey olması da pek mümkün olmayan bir şey, ne mi? Sana her zaman buluştuğumuz ve bazen gidip seni bulamadığım, ömrümün en güzel günlerinin geçtiği, beraber yanıç yediğimiz çay içtiğimiz o parkta son bir kez sana sarılabilmek; hasretle, kalpten ve dostça…