Süre gelen zaman, akıp giden şehirler, üzerime geliyorlar..
Fikrim kollarında ölmek...
Nutkum susmak...
Gözlerim ise ağlamaktan yana...
Sabahları hiç olarak kalktım yatağımdan..
Aşk yoktu yüreğimde artık,sadece yatağımdaki gözyaşlarım kalmıştı..
İmkansızdı herşey artık..
Çıkmaz sokağa girmiştik uzun yolculuktan sonra.. Dönemezdik...
Göremezdik...
Gülemezdik...
Ve tekrar sevemezdik...
İmkansız aşktı bu..
Ağlamak imkansızdı..
Gülmek imkansız..
Tekrar aşık olmak imkansızdı...
Belki başka birini severiz diyerek avuttuk birbirimizi..
Severek çoğalmayı denedik..
Sevdik sonunda..
Fakat imkansızı sevdiğimiz kadar sevemedik nicelerini...
Ellerimiz kavuşamayacak diye oturup şiir yazdık birbirimize..
Tarihi geçmiş zamanlara küfür ederdik..
Sonra ayrılık dört bir taraftan saldırıverdi bize..
Biz yenilirdik, savaşı kaybederdik..
"Okyanuslar ağladı, güneş ağladı,yağmur ağladı gece ağladı bu ayrılığa..
-Ve biz ağladık imkansızlığa..."
Sabah olurdu,güneş doğardı yüzümüze..
Biz kıyamet sanardık günü..
Yan yana gelemezdik bir türlü..
Uzaktan severdik tenimizi..
Gece olur ağlardık..
"Sabahları neşe ile kalkmak, güleç yüzümüze seslenmek imkansız...
Randevu saatine geç kalmak imkansızdı bizim aşkımızda..
Saç telimize duygular yüklerdik..
Seviyor,sevmiyor derdik birbirimize..
Bilirdik imkansızı,ses çıkarmazdık yeni ufuklara..
Ağzımız kururdu,öpüşürdük saf su ile..
Sanardık ki Dudaklarımız birbirine değdi...
Kandırırdık kendimizi öylece...
Kusardık,isyan ederdik sessizliğe..
Dayanamaz,arardık tanıdık kokuları..
Zaman ilerler biz sesimize hasret kalırdık imkansızlıkta..
Doyamadığımız tenden vazgeçip sese muhtaç olurduk..
İmkansızdık başlı başına ...
Koşan bir rüzgar olup savrulurduk..
Bir o tarafa,bir de bu tarafa..

Göremezdik gözyaşlarımızı..
Çünkü biz hep imkansızdık bu hayatta...

cidden çok güsell..yüreğine sağlık..

Te$ekkürleR