Artık dudaklarım sensizliğin ebedi zindanında mühürlü. Adını anmamı istemiyor zindan bekçisi. Kalbime mühür vuramayanlar, dudaklarımda adını anmayı yasakladılar.

 Bağırıyor zindan bekçisi. Ağlama "o"nun için, ağlama. Şimdi elinde iğne, iplik yine bana yaklaşmakta. Gözlerimin sana ağlaması da yasakmış.

 Kalbim sensizliğin ebedi zindanında senin için atarken, yine yaklaşmakta hançerli zindan bekçisi. "O"nun için kalbin atmasın. Diyor. Senin için kalbimin atması da yasakmış.

 Sensizlik zindanında her şeye rağmen, sevgime olan "edebimden" dik duruyorum. Nurani bir varlık bana yaklaşmakta.

 Tut ellerimden gidiyoruz. Nereye? "O"na. Sımsıkı tutuyorum ellerinden. Son kez geri dönüp bakıyorum. Yerde cansız yatan biri ve avuçlarında sımsıkı tuttuğu sevdiğinin resmi.

 Kimdi o yerde yatan?

 Sensin.

 Ben öldüm mü!?

 Hayır; Aşıklar ölmez!!

İbrahim Meriç