seni tanıdığımda istanbul şehri
üç boyutlu bir mekândın
sarı yeşil tramvayların bir
hüzün üç yalnızlık üç keder üç
zerrin'in gözleri iki

depremler yoklardı yüreğimi
kim derdi bana mısın
şimdi hafiften bir titreşim
hiçbir şey yokmuş gibi
kendinle baş başasın

yıkılan gökyüzü altında akşamdasın
sen sanki izmir sanki ağrı
bin yıllık sanrıdasın
ve geçmişini ana tek/ camileri saymazsak
uykusuz bir keşiş gibi galata kulesi

bu şiiri burada bitirmeli
sen durmadan olsan da bir istanbul
insan yiyen orman biçimindeki
ben bir kör gibi arayacağım
zerrin'in yitirdiğim gözlerini