Peygamberimiz'in özel halleri

Hz. Ali (ra) anlatır: Efen
dimiz'in boyu ne çok
kısa ne de çok uzundu
orta boyluydu. Saçları
kıvırcık da değil uzun
düz de değil di; kıvırcıkla düz ara¬
sıydı. Yüzü yuvarlak teni duru be¬
yaz gözleri iri ve siyah kirpikleri
uzundu. Allah Resulü iri kemikli
ve geniş omuzluydu. Göğsünün
ortasından karnına kadar kıl yok¬
tu. İki avucu ve tabanları dolgun¬
du. Yürürken sanki yokuş iner gi¬
bi rahatlıkla ilerlerdi. Sağında ve
solundaki birine baktığında bütün
vücuduyla ona dönerdi. İki omu¬
zu arasında peygamber oluşunun
nişanesi olan bir mühür vardı.
Gönül bakımından insanların en cömerdi konuşmasında insanların en doğru sözlüsüydü. Tanıyanlar için en yumuşak huylu en arkadaş canlısı O'ydu. Al¬lah Resûlü'nü ansızın gören O'nun heybeti karşısında ürperirdi fakat Efendimiz'i tanıyarak birlikte olan O'nu herşeyden çok severdi. O'nu görüp de anlatan herkes "Ne O'ndan önce ne de O'ndan sonra Allah Resu¬lü'nün benzerini görmedim!" derdi.
Çatık kaşlı değildi nazik ve cömert¬ti. Evini süpürür hayvana ot verir deveyi bağlardı. Koyunun sütünü sağar-dı. Söküğünü diker çamaşırını yamar-dı. Hizmetçisiyle birlikte yerdi. Hizmetçisi el değirmeni çekerken yoru¬lunca ona yardım ederdi. Pazardan öteberi alıp eve getirirdi. Fakirle zen¬ginle büyükle küçükle karşılaşınca önce selâm verirdi. Mübarek elini önce kendisi uzatırdı. Köleyi efendiyi beyi siyahı ve beyazı bir tutardı. Her kim olursa olsun çağırılan yere gider¬di. Önüne konulan şeyi az olsa da hafif aşağı görmezdi. Güzel huyluydu. Güler yüzlü tatlı sözlüydü. Üzüntülü görünürdü. Fakat çatık kaşlı değildi. Heybetliydi. Yani saygı ve korku hasıl ederdi. Fakat kaba değil nazikti. Cö¬mertti ama israf etmez faydasız yere birşey vermezdi. Herkese acırdı. Mübarek başı hep öne eğikti. Kimseden birşey beklemezdi. Birgün sefer esna¬sında ashabına koyun kesip pişirmelerini söylemişti. Ashaptan biri "Yâ Re-sûlallah! Onun boğazlanması benim üzerime olsun!" dedi. Başka birisi "Yâ Resûlallah! Onun yüzülmesi de benim üzerime olsun!" dedi. Bir başkası "Yâ Resûlallah! Pişirilmesi de benim üze¬rime olsun!" dedi. Resûlallah (sav) Efendimiz de "Odun toplamak da be¬nim üzerime olsun!" buyurdu. Sahabi-ler "Yâ Resûlallah! Biz senin işini de görmeye yeteriz!" dediler. Peygamber Efendimiz "Sizin benim işimi de görmeye yeteceğinizi biliyorum fakat ben size karşı imtiyazlı vaziyette bulunmaktan hoşlanmam. Çünkü Allah ku¬lunu ashabı arasında imtiyazlı durumda görmekten hoşlanmaz!" buyurdu.

Daima güleryüzlü iyi ve yu¬muşak huyluydu. Kaba ve katı yürekli değildi. Bağırıp çağırmaz kötü lâf etmez başkalannı ayıp-lamazdı. Şakacı değildi. Hoşlanmadığı şeyleri görmezden gelirdi. Ondan birşey uman hayal kırıklı¬ğına uğramazdı. Nefsini 3 şeyden men etmişti: Münakaşa mübala¬ğa gereksiz konuşmalar. Şu 3 hususta da dikkatliydi: Kimseyi ayıplamaz başkasının kusurlarını araştırmaz sevap ümit ettiği mevzunun dışında konuşmazdı. Konuştuğunda muhatapları sanki başları üzerinde kuş varmış gibi başlarını eğerek ve dikkatle onu dinlerlerdi. Konuştuğunda mec-listekiler susar sustuğunda halk konuşurdu. O'nun huzurunda çe-kişilmezdi. Ashabının güldüğüne güler hayret ettiğine de hayret ederdi. Yabancı biri konuşma ve isteğinde kaba davrandığında sabır gösterirdi. Arkadaşları böyle bir yabancıya çıkıştıklarında kendilerine "İhtiyaç sa¬hibini gördüğünüz vakit ona yardım ediniz!" buyururdu. Konuşanın sözünü kesmezdi. Ancak konuşan haktan saptığında ya sözünü keser ya da kal¬kıp giderdi. Övgüde aşırılığa kaçmayanların övgülerini kabul ederdi.
Her işe besmeleyle başlardı: "Besmele yle başlamayan işin bereketi ke******!" Herkese selâm verirdi: "Allah katında insanların en değerlisi karşılaştıklarında önce selâm vermek için harekete geçendir." "Gereksiz şeyleri terk etmesi kişinin Müslümanlığının güzel olmasındandır" diyerek boş sözlerden kaçınırdı. Evine selâm vererek girerdi. Çocuklarla şakalaşırdı. Bir evin kapısını en fazla üç kere çalardı. İsteyeni reddetmezdi. "Bana infak etmem ve yoksulluktan korkmamam emredildi" buyurmuştur. Karnı acıkma¬dan yemezdi: "Karnınız iyice acıkma¬dan yemeğe oturmayın tam doymadan da kalkın!" Misafire ikram etmeyi severdi: "Allah'a ve kıyamet gününe iman eden kimse misafirine ikram et¬sin!" Hasta ziyaretini ihmal etmezdi. Irkçılık yapanları sevmezdi. Namazları cemaatle kılardı. Yemekten önce ve sonra ellerini yıkardı. Elbisesini sağ¬dan giyerdi. Alışverişte sağ elini kulla¬nırdı insanlara hediye verir hediyele¬rini kabul ederdi. İnsanlara latife ya¬pardı. Ondan asla kaba bir söz duyulmamıştı. Komşu ilişkilerinde çok hassastı. Evleneceklere yardım ederdi. Karşısında titreyen bir adama "Korkma! Ben kral değilim Kur ey ş'ten kuru ekmek yiyen bir kadının oğluyum!" demişti. Hayvanlara iyi baklımasını ister aşırı yük yüklemeyi yasaklardı. Aksi bilinmedikçe hüsn-i zannederdi: "Başkası hakkında bana kötü bilgi getirmeyin ben yanınıza hakkınızda iyi düşünerek selim bir kalple gelmek isterim!" buyurarak hüsn-i zannın esas olduğunu belirtmişti. Hayatında istikrar önemli yer tutardı: "İbadetlerin en hayırlısı az da olsa devamlı olanıdır." Herkese iltifat ederdi. Dişlerinin bakımına önem verirdi. İlim öğrenenlere destek olurdu. Evlenenleri tebrik ederdi. İşkenceye hiçbir mazeret olamaz derdi. Savaş halinde bile kadın ve çocukların öldürülmesini cesede eziyeti yasaklamıştı. Ashabıyla tokalaştı-ğmda karşısındaki elini çekmedikçe kendisi çekmezdi. Sohbetleri insanları usandıracak kadar uzun değildi.
Allah Resulü anlatıyor: "Allah'ın kullarından bir takım insanlar vardır ki; enbiya değiller şüheda da değiller ama kıyamet gününde Allah'a yakınlıklarından ve O'nun katındaki
makamlarından dolayı onlara şehid-ler ve hatta nebiler bile gıpta edecek¬lerdir." Oradakilerden biri dizleri üzerinde doğrularak dedi ki: "Bunlar kimlerdir ve ne gibi hayırlı ameller yapmışlardır yâ Resûlallah? Bize bil¬dir de biz de onlara sevgi ve yakınlık gösterelim!" Allah Resulü cevaben "Onlar öyle bir topluluktur ki; arala¬rında ne akrabalık ne ticaret ve ne de herhangi bir iş ilişkisi olmaksızın sırf Allah rızası için dost ve kardeş olur sadece Allah için birbirlerini severler. Vallahi onların yüzleri nu-ranidir ve kendileri de nurdan bir minber üzerindedirler. insanların korktukları ve mahzun oldukları hen¬gâmede onlara ne bir korku ne de bir tasa vardır!" buyurdular. Hemen akabinde Yunus Sûresi 62. âyeti okudular: "Dikkat edin! Muhakkak ki Allah dostlarına hiçbir korku yoktur ve onlar mahzun da olmayacaklardır!"

güzel paylaşım tşekkrler..