Ben daha önce bu tür bir kitap okumadım. Bitirdiğimde ise sonuna çok şaşırdım.Kamryn  ve Adele birbirine destek olan

seven neredeyse birbirinin ailesi olan çok iyi iki arkadaş. Bir birlerine her konuda destek oluyorlar ama aralarına ikisine de yakın olan Nate

giriyor.Ve ayrılıyorlar.Çünkü sevgilisi ve yakında evleneceği Nate  onu en yakın arkadaşı ile aldatıyor.Ve Kamryn bunu çok acı bir şekilde öğreniyor.

Çünkü Adel bekar bir anne .Ve bir gün Kamryn  ve Adele içki içip sohbet ederken sarhoşluk anında  kızının babasının kim

olduğunu ağzından  kaçırıyor.Kamryn Adel , Nate ve ailesini bırakıp başka bir şehre yerleşiyor.Ve olaylar ondan sonra başlıyor.Kitabın başında Adele

öyle kızıyorsunuz ki neredeyse çabucak ölsün ve bu eziyet bitsin istiyorsunuz.Ve bir o kadar da o ikisi için , biten arkadaşlıkları  ve birbirlerine hissettirdikleri için

üzülüyorsunuz.Ama kitap biraz daha ilerledikçe kime kızıp kime acıyacağınızı şaşırıyorsunuz.Değişmeyen tek şey ben Nate i hiç sevmedim ve kitabın sonunda da bu

duygum değişmedi    .Ben her okuyucu gibi okuduğum kitabın sonunu tahmin etmeye çalışırım ama bu kitapta 4-5 kere tahminimi değiştirmek zorunda

kaldım .Ama yine de kitabın sonu benim için sürpriz oldu.Kitabı okumanızı tavsiye ederim uzun bir süre aklınızdan çıkmayacağına eminim.


“Kam, anlamıyorsun,” derken sesi titriyordu. Derin bir
soluk alıp “Yaşamak istiyorum. Allah bilir ne kadar çok.. Kızımı
büyürken görmek istiyorum. Tegan'la ön hazırlığını
yaptığım o ergenlik kavgalarını yapmak istiyordum. Odasında
sigara bulup karşı koyarak hır çıkartmak istiyorum.
Onu üniversiteye uğurlamak istiyorum. Düğününde kocasına
elimle teslim etmeyi arzuluyorum. Kendim bir gün evlenmeyi
hayal ediyorum, zira bilirsin aşka hâlâ inanıyorum.
Aramızdaki sorunları çözecek kadar vaktim olmasını istiyorum.
Dünyadaki zamanımızın sonsu-z olduğunu zannederdim.
Ama şimdi olmadığını biliyorum ve bunu kabul etmek
zorundayım. Etmem gerekli...” Bir an durup tekrar nefes aldı.
"Yaşamayı arzuluyorum. Ama yaşamayacağım. Buna boyun
eğmezsem elim kolum bağlı beklemek zorunda kalırımAksine, aktif davranmalıyım. Tegan için mümkün olduğunca
çok plan yapmam gerekiyor. Yaşamını sağlama almak için elimden gelen her şeyi. Seninle birlikte olmak işin
başı.”

“Eğer biri...
bir şeyi yeterli sıklıkta sana söylerse inanırsın. Kendi kendine kehanet. Bunun sana ve Tegan’a olmasını istiyorum.Sana sık sık anne diye seslenirse ona inanabilirsin. Asla, hiç bir zaman vazgeçemeyeceğin bir parçan haline gelebilir.”

“Gelecek. Başka şekilde çağırılsa bile bir gül daima güzel
kokar deyişini bilirsin. Bana yine Teyzeciğim diyebilir ve
ben ona anne gibi davranırım. O nun asla annesi olamam
çünkü onun zaten bir annesi var, o da sensin. Ama ben
sonradan gelen en iyi şey olacağım. Ben o gül olacak ve yine
bir gül kadar nefis kokacağım.”

“Adele işte, kontrolü sonuna kadar
elden bırakmadı," diye fısıldadım. Bilseydim eğer onunla
doğru dürüst vedalaşırdım. Onu öper sarılırdım. Ne kadar sevdiğimi söylerdim. Bunu neden söylememiştim? Geçtiğimiz dokuz
gün boyunca bir kez dahi söylememiştim. Onu affettiğimi de
belirtmemiştim. Onu bağışlamış mıydım? Bilmiyorum. Olaylar
hakkında konuşmak istemediğimi hiliyorum ama onu
affetmiş miydim? Etmemiş olsam hile, bunu ona söylemem gerekmez miydi? Onu rahatlatmam lazım değil miydi?