kurumaya yüz tutmuş
yapraklarına yas tutan ağaçlar
dallarını semaya açıp…
yağmur bulutları başımıza dökülmeden
geçip gitmesin diye duaya durmuşlar
zira sararmış yapraklar su içemez
.
bahar hasreti çekse de
kuruyan dalları…
ne bir serçenin gözyaşları
nede bir kelebeğin serincil kanatları yeşertebilir
kırık dalda çiçek açamaz
.
darağacınındalları…
hayatınbudadığınicegıcırölümlergörür
merhametdilenirbulutlardan
kurumuş ağaçlar yangından kaçamaz
.
bazensukendiniyıkar
ateşkendiniyakar
kanadıyokkikoylardabarınakarayanrüzgârın
söğütdalısürekliağlar
kelebek iskeletleri uçamaz
.
toparağı özlediği için düşme sararan heryaprak
kurutunca kendi nehrini…
gün gelir yurt bildiği dalından ayrılır
yaprak ölüleri kaderini seçemez

/…demek ki;
“değirmene su taşımaktır yaşamak”
bir kere ay dolanmışsa kuşun kanatlarına
çaresi yok…
ya yeryüzüne çarpacak
ya da kömür karası bir güne uyanacak…/

1982