Sabahın ilk ışıltısıydı, gözlerini açtıran. Açık pencereden serin yaz havası doluverdi odaya, yediveren güllerini koynunda taşıyarak. Tazecik güneş el verdi, ısıttı bedenini. Yataktan kalkmak kolay, odadan çıkmak zor geldi o an. Sabahın ışıltısı kayboldu gözlerinden, karanlık koridora adım atarken.
Giyindi, bir bardak sütünü içti. Çantasını alıp çıktı.
Her sabah aynı senaryoyu oynamaktan sıkılmıştı aslında hatta her gün ve her dakika. Kendini bağlayan nedenleri düşündü iç geçirerek. Alıp başını gitmeler hep filmlerde mi olacaktı? Şimdi alsa çantasını çıksa, borçlar, ev kirası, kardeşin kurs parası... Bu hayaller yalnız rüyalarda kalmalıydı. Uyanmak ve rüyaları unutmak lazımdı. Ne de olsa gerçekleşmeyen hayallerdi, gözlerinin kenarında ki çizgiler.
İçindekileri susturuverdi, bahçe kapısını kapayınca ardından. Ne kalp ağrısına yeri vardı ne de romantik hayallere. Dikkatini verdi, önündeki yola. Adımlarını saydı, varıncaya kadar metroya. 118 adım... Ne daha az ne daha fazla. Son 4 senedir böyleydi ve böyle olmaya devam edecekti. İçinden bir çığlık atmak geldi, susturdu zihnini.
3. Katta ki bürosuna her zaman ki gibi merdivenleri kullanarak çıktı. 72 basamak 18 adım.... Saymak iyi geliyordu. Geçen dakikalardan daha kolaydı, önünde uzanan 8 saatlik o yorucu maratondan. Biraz sonra patronu gelecek, önüne günün dosyalarını serecek, bir 'günaydın' bile demeden çıkıp gidecekti. Uzun boyu yüksek raflara erişmesini sağlayacak, uygun dosyalar için gerekli formları dolduracak, sonra hayallerini bu anlamsız kağıtlara bağlamış onu bekleyenlere hizmet edecekti
Öğlen evden getirdiği tostu, taze demlediği çayla tüketirken pencereden gelen motor gürültüsünü kuş seslerine, egzoz kokusunu güllere benzetecek, kendi hayallerine gülecek ve başkalarının hayallerine yardımcı olacaktı.
Akşam olacak, 72 basamak ve 18 adım sonra kalabalık caddeye çıkacak, yol üstündeki markete uğrayıp kalabalık metroya gidecekti. Metronun yaklaştığını haber veren o serin rüzgarı içine çekecek, kendine bir yer bulacak, akşam yemeğini planlayacak 118 adımda vardığı evinde yemeği hazırlayıp odasına geçecekti. Bugün bulaşık ne de olsa Selim'indi.
Müzik dinleyip biraz okuyacak, hayallerini kağıda aktarıp yatacaktı.
"Sevgili Günlük
Bugün denize indim. Güneş tenimi yakmayacak kadar yumuşak su serindi. Ama yine de yüzdüm. Oradan Aliye' ye uğradım. Beraber biraz lafladık..."
O gerçeklerin dünyasında bir yalancıydı. Kendini kandırma ustası. O'na göre hala deniz kıyısında ki o beyaz evde oturmaya devam ediyordu,o beyaz evin yerini bu taş yığını almıştı, varsın beden yorulsun, zihin yaşamaya devam edebilirdi; varsın sabahlar aybı senaryoyu oynamaya devam etsini hayat ona geceleri hediye etmemiş miydi? Hah,
hayat sadece bir yanılsama değil miydi zaten?

Cok güzelmis. teşekkürler

Güzelmiş teşekkürler