Gece geç bir vakitte açıldı taksinin kapısı, üstünde pardösüyle bindi yaşı artık ortayı geçmiş adam. Sesinde sigaranın izleri vardı, üstünde kokusu; yol uzundu, zaten o yollar hep uzundu.

Yol boyunca camda ışık oyunları yapıyordu yağmur damlaları ve uzun bir sessizlik oldu arabanın içinde. “Yasak biliyorum ama bir sigara içebilir miyim?” dedi adam. Şoför camı araladı, kendi de bir tane yaktı. İstanbul’un gece yarısı gürültüsü yağmurdan azalmıştı.

Dikiz aynasından göz göze geldiler. Ne iş yaptığını sordu şoför adama. “Şairim” Uzun bir sessizlik daha oldu ve sonunda bir cesaretle ismini sordu şoför ve içinde ünlüyse tanıyamamış olmanın mahcubiyeti vardı.

Gülümsedi adam, söyledi adını ve yine göz göze geldiler dikiz aynasında. Hiç kimsenin bir beklentisi kalmamıştı sohbetten ki; şiir sevdiğini söyledi şoför ve bütün önyargıları kaldırdı ortadan.

Aşkı konuştular sonra, hayatı, insanları, yol gittikçe kısaldı.

Bir gece yarısı, dışarıda usulca yağmur yağarken, iki adam sokaklarda kadınları anlattılar. Onları bekleyen kadınlara giden yolda, kalplerini paylaştılar.

Birkaç dizesini mırıldandı adam, arabanın camından hüzün yağdı sokağa ve erkekçe ağladı iki adam usulca ve bir daha hiç göz göze gelmediler.

İndi arabadan yağmur şairi, üstü kalsın diye fazlaca verdi. Camda topuz saçlarıyla bekleyen bir kadın vardı. Şairi görünce gülümsedi, elini salladı, omzundaki şalı düzeltti kapıya yöneldi.

Döndü şoför şaire; “bütün şiirler bu hamın efendi için mi? diye sordu. “Hayır!” dedi yağmurun şairi; “ona yazdıklarımı hiç kimseye söylemedim..”

Candan Ünal