Bara varıncaya kadar bir daha hiç konuşmadılar. İkisi de çok heyecanlıydı aslında. Jamie belli etmeden arada bakıyordu Mary'e. Sanki onu ilk kez görür gibiydi, sanki onca zamandır sevgili değillermiş gibi... Mary hem onu izlediğinin farkında değilmiş gibi hem de her şeyin farkındaymış gibi duruyordu. Aklından ne geçirdiğini kestirebilmek ise olanaksız görünüyordu.
Barın kapısına geldiklerinde kapıdaki adama doğru bakarak:
- Selam Jack, dedi Jamie. Zira burada tüm korumalara böyle seslenirlerdi insanlar. Adları ne olursa olsun...
Jack tepki vermedi. Alışıktı buna. Neredeyse kendi adını bile unutmak üzereydi zaten. Burada çalışmaya başlayalı öyle uzun zaman olmuştu ki... Şu Jamie'nin bile çocukluğunu, ergenlik çağını bilirdi. O yüzden artık kendi adını söyleme gereği bile duymuyordu.
Geçtiler gittiler önünden. Mary ne kadar da güzel olmuştu bu gece... Bu Jamie şanlı adamdı doğrusu.
...
İçeri girdiklerinde etrafta boş bir masa aradılar kendilerine. Jamie sakince bir yer olması için her yere iyicene bakınıyordu. Zira içindeki sıkıntı hâlâ geçmemişti. ‘Ne olurdu ne olmaz, belki kavga falan çıkar, bizim bulaşmamamız lazım.'' Diye düşündü. En sonunda köşedeki masayı karar kıldı kendince. Mary de onaylayınca oraya yöneldiler hemen. Sandalyesini Jamie tuttu Mary'nin.
Yüzünde çok hoş bir gülümseme belirdi Jamie bunu yaparken.
- Bayım! Bu gece çok kibarsınız, diye takılmadan edemedi Jamie.
Jamie:
- Sizin gibi güzel bir bayana bütün bunlar az bile, dedi Jamie küçük bir tebessümle.
Oturduklarında gençten bir garson yaklaştı masalarına:
- Hoş geldiniz efendim. Ne alırdınız? Diye sordu olabildiğince kibar görünmeye çalışarak. Dişlerini sıkıyordu ama konuşurken. Tüm bunlardan sıkıldığı o kadar belliydi ki... Jamie aklındaki tüm kötü düşünce ve tahminleri kovuşturdu kafasından. Mary'e doğru eğilerek:
- Ne içmek istersin tatlım? Dedi
- Şarap... Kırmızı şarap içmek istiyorum bu gece, dedi Mary.
- İki kırmızı şarap o zaman, dedi Jamie.
Gevşemeye başlamıştı. Şimdiye kadar bir şey de olmamıştı. İçindeki sıkıntı geçmemişti ama herhangi bir olay olacağa da benzemiyordu. Ortalık anormal derecede sakindi. Hem ne olabilirdi ki?! Kendini Mary bırakmaya karar verdi. Bu gece güzel olacaktı.
Bütün gece gözleri birbirinden ayrılmadı ikisinin de. Birbirlerine kenetlenmişlerdi adeta. Çok mutlu görünüyorlardı. Kâh şakalaşıyorlar kâh sarmaş dolaş dans ediyorlardı. Gecenin sonuna doğru Mary iyice sarhoş olmuştu. Sürekli duruyordu. Çok değildi içtiği ama o bir kadehte bile sarhoş olabilirdi. ‘Niye dikkat etmedim ki sanki?'' diye kızdı kendi kendine Jamie.
Yandaki masayla ilgilenen garson giderken seslendi ona. Hesabı istedi. Garson gelinceye kadar da Mary'i hazırlamaya çalıştı. Ama öyle sarhoştu ki Jamie'nin ne yaptığını anlamıyor, ya ona direniyor ya onunla şakalaşıyordu.
Hesabı ödeyip güç bela dışarı çıkardı Mary'i. Gerçekten çok sarhoştu. Onu zapt etmekte zorlanıyordu Jamie. ‘Ah, bir eve varabilsek!'' diye geçirdi içinden. Bir ara dinlenmek için durduklarında Mary sıyrıldı Jamie'nin elinden. Koşmaya başladı önce. Sonra durdu yolun orta yerinde. Ve dönmeye başlamıştı. Yüzünü aya çevirmişti. Gülüyordu, kahkahalarla gülüyordu. Jamie olduğu yerden onu izliyordu, sonra bir saniyeliğine gözlerini kapadı. ‘Dur artık Mary...'' diye geçirdi içinden. Ve korkunç bir gürültüyle gözlerini açtı. Mary...
Mary yerde boylu boyunca yatıyordu. Kolu yana doğru kaymış, yüzü toprağa dayalı, eteği hafifçe yukarı kaymış... Başını çevirdiğinde Jamie uzaklaşan bir araba gördü sadece. Ne ara olmuştu bu anlayamamıştı bir türlü. Sadece gözünü kapayıp açmıştı ve o adam Mary'e çarpıp kaçmıştı. Mary orada öylece yatıyordu.
Gürültüyü duyan insanlar Mary'nin etrafına toplanmaya başladılar. Jamie olan biteni hala izlemekle yetiniyordu. Kıpırdayamıyordu bir türlü yerinden. Şimdi Mary'nin başı o kadar kalabalıklaşmıştı ki onu ancak insanların bacak aralarından görebiliyordu. Yarım yarım... Bir ara bir dalgalanma oldu kalabalığın arasında. Biri ambulans çağırmıştı. Gelen ambulansa yol açabilmek için geri geçiliyorlardı. Ancak o zaman görebildi Jamie, Mary'nin yüzünü. Yüzü Jamie'e dönüktü. Gözlerini ona dikmişti. Dudaklarındaki o güzel gülümseme hâlâ duruyordu. Ama farklı bir şey vardı. Dudağının kenarından bir şey sızıyordu. Kan... Kırmızı... Alabildiğine kırmızı...
Mary'nin sedyeye konuluşunu hiç kıpırdamadan seyretti Jamie. O kelimeyi duyuncaya kadar da kıpırdamadı yerinden. Gözünü bile kırpmadı.
‘Ölmüş...'' dedi adamın biri. Ölmüş. Ölmüş. Ölmüş. ÖLMÜŞ...
Kendine geldi birden Jamie. Ambulans kalkmak üzereyken atladı ambulansın arkasına.
Ağlıyordu.
- Mary, Mary... Aç gözlerini bebeğim. Hadi, aç gözlerini...
Yanındaki görevli omzuna elini koydu o hıçkırıklara boğulurken. Sayıklamaya dönüşmüştü söyledikleri. Artık anlaşılmıyordu.
- Evlat, o öldü. Yapacak pek bir şey yok aslında. Resmi prosedürler yapılır ancak. İfade falan verirsin sende.
- Mary... diye inledi Jamie.
Bundan sonrasını da çok fazla hatırlamıyordu zaten. İfadesini almışlardı ama ne söylediğini bile hatırlamıyordu. Sayıklıyordu. Ağlıyor, bağırıyor bazen de gülüyordu. Kriz geçiriyordu. Doktorlar ona bir sakinleştirici iğne yapmak istediklerini söyledikler. Kabul etmemişti. Hiçbir şeyi kabul etmiyordu zira. Bunu nasıl kabullenebilirdi ki? Bu nasıl kabullenilirdi?
Doktorlar iğneyi yaptıklarında hâlâ adını sayıklıyordu onun. Zor oldu uykuya dalması. Sabah uyandığında nerede olduğunu anlayınca bir çığlık koptu yüreğinin ta en derininden. Hatırlamıştı. Hepsini.
- Mary...

...

Bu çığlıkla birlikte uyanırdı her gece. Yine aynı şey oldu. Hıçkırıyordu. Elen'e baktı Jamie. Onu uyandırmaktan korkmuştu. Sabah olmak üzereydi. Üzerine bir şeyler geçirdi ve dışarı çıktı. Aşağıya dükkânına indi biraz kapının önünde dikildikten sonra. Bu saatten sonra uyumasının mümkünatı yoktu zaten. Kitaplarına sığınmalıydı...