bazı gidişlerin dönüşü var ama bazılarının olmuyor malesef. bende babamın yaşamasının hata olduğuna inanırdım. bigün ani bir kriz onu vurana kadar. gördüm ki en çok annem kahroldu halbuki annemide çok üzdü o. sonra düşündüm sevdiğim,onun çocuklarını doğurduğum,her hatasına rağmen yanında olduğum,emek harcadığım adam ellerimden kayıp gitse napardım? ben yapamazdım,annem kadar sabırlı olamazdım.. kaybetmeden birkerede olsa onunla konuşmayı dene,o bilsin onun hakkındaki düşüncelerini eminim herşey değişecek. bunları ölesine anlatmıyorum sadece bu tür pişmanlığın ilerde telafisi olmuyor malesef..
belki yarın bizde eşimiz ve çocuğumuz arasında kalabiliriz. bu çok zor ve içinden çıkılması güç bir durum. ikisi arasında nasıl bir seçim yapılabilir ki,mümkün mü? değil bence.. çünkü ne candan vazgeçilir nede canandan.
şimdi babam bana KIZIM derken hala inanmak istemiyorum,sanki isteyerek demiyor ama yinede yaşasın ya,en azından annem için yaşasın.. annemin ona ihtiyacı var:(