“Üniversitenin araştırma hastanesinin bankında tahlil sonucunu bekliyordum. Tam karşımda oturuyordu. O beni görmüyordu. Ne kadar yakışıklı bir gençti. Gözlerimi ondan alamadım.
 Bir zaman sonra benim tahlil sonuçlarım belirlendi. Sonucumu öğrenip oradan ayrılacakken, onun isminin okunduğunu duydum. Öyle heyecanlandım ki anlatamam. Adımlarımı yavaşlattım. Hatta ister istemez geri dönüp baktım. Evet ismi okununca kalkıp içeri giden o gençti.
 Kendisiyle konuşamamıştım ama ismini öğrenmiştim. Yol boyu o isim ve o sima hiç aklımdan çıkmadı. Eve geldim yine aynı duygular. Şarkılarda sanırdım aşkı. Ama galiba “Bir gördüm aşık oldum” diye buna diyorlardı.
Sonra, gündüz hayalimde gece düşümde ne hayaller kurdum. Ama hep kendimce, hep yapayalnız. Çünkü ne onun benden haberi vardı, ne de benim duygularımdan kimsenin.
 Aradan iki yıl geçmişti. O çehre, o isim hiç aklımdan çıkmıyordu. Allahım bir daha onu görebilecek miydim? Ah onu görmeyi ne çok isterdim. Birgün bir arkadaşım dedi ki:
-Gel seni bir uzman çavuşla tanıştırayım.
 Neden olmasın gibilerden kabul ettim. Önce telefonda konuşacaktık meçhul uzman çavuşla. İşte ilk telefon görüşmemizi yapıyorduk. Karşımdaki ses soruyordu:
-Adın ne?
-Vildan. Senin adın?
 O da adını söyledi. O an elim ayağım buz kesti. Aman Allahım bir rüya mıydı gördüğüm. Bir benzerlik miydi? Yoksa sahiden gökte ararken yerde mi bulmuştum onu? Bu isim, hastane koridorunda gördüğüm gencin ismiydi.
 Bir araya geldiğimde, bunun bir rüya olmadığını, benim için sürprizlerin en büyüğü olduğunu anladım. Evet oydu. Daha ilk konuşmamızda içimdeki duyguların etkisiyle sordum:
 -Evli misiniz?
-Hayır.
 Tamamdı artık. Kalbimi seve seve bu gence verebilirdim. Sonra birbirimizi tanımaya başladık. Sözleşmeli uzman çavuşmuş. Mesleği çok zordu ama aramızdaki sevgiye engel değildi. Artık her fırsatta onunla görüşüyor, konuşuyor, birlikte gezip eğleniyorduk. Bizi birbirimizden ayıran tek şey, ara sıra katıldığı operasyonlardı.
Mayıs ayında Kuzey Irak operasyonuna katılmıştı. Döndüğünde beni aradı. Ama konuşmadım onunla. Naz yapıyordum. Ben hastalanmıştım da bir kerecik arayıp sormamıştı. Fakat o da özür diledi. Dedesi vefat ettiği için o günlerde memleketine gittiğini söyledi.
 Tekrar barıştık. Aslında bir nevi cilveydi bunlar. Yoksa onsuz geçen bir dakikam bile bana zehir oluyordu. Göz göze geldiğimde hep gözlerimi kaçırıyordum. Çünkü gözlerine bakamıyordum. Öylesine seviyordum onu. Onun için neler yapmazdım ki. Canımı bile vermeye razıydım.
 Ben ondan dokuz yaş küçüktüm. 18 yaşındaydım. O ise 27 yaşındaydı. Ama hiç sorun değildi yaş farkı. Ona fotoğraflarımdan verdim. Kendi sesimden kasetler doldurdum. Hatta en sevdiğim kalemimi bile hediye verdim. Verirken de: “Ayrılırsak bu kalemle ismimi her yere yazarsın” diye şaka yapmıştım.
 1998 yılını beraber geçirmiştik. Kavgalar, sevinçler, neşeler hep beraber yaşanmıştı. Beni ona aşık eden, o kendine has şivesiydi. Gözlerinin rengi, saçlarının şekliydi. 14 Şubat Sevgililer Gününde birlikte fotoğraf çektirmiştik.
 Bilmiyordum bunun son fotoğraf ve son görüşmemiz olacağını. Ayrılırken onu yanağından da öpmüştüm ilk kez. Üç gün sonra tümeni aradığımda memleketine gittiğini öğrendim. Ondan sonra da bir daha ona ulaşamadım. En son aradığımda ise memleketinden evlendiğini öğrendim. Demek ki benimle yaşadıkları gönül eğlendirmekten öte bir şey değilmiş. En son TGRT’nin Mehmetçik programında gördüm onu. Ejderler timini gösterirken o da vardı askerlerin arasında. Ama o benim için yoktu artık. Geride, yalanlarla yanlışlarla yaşanmış bir aşk kalmıştı. Ne olur bizlerin hayalleri ve umutlarıyla oynanmasa. Ne olur, aşka yalan karıştırılmasa...