"Ya İlehane! Rabbimiz sensin! Çünkü biz abdiz.Nefsimizin terbiyesinden aciziz. Demek bizi terbiye eden sensin!..Hem sensin Halık! Çünkü biz mahlukuz, yapılıyoruz. Hem Rezzak sensin! Çünkü biz rızka muhtacız, elimiz yetişmiyor. Demek bizi yapan ve rızkımızı veren sensin. Hem sensin Malik!Çünkü biz Memluküz. Bizden başkası bizde tasarruf ediyor. Demek Malikimiz sensin.hem sen azizsin, izzet ve azamet sahibizin! Biz zilletimize bakıyoruz, üstümüzde bir izzet cilveleri var. Demek senin izzetinin ayinesiyiz. Hem sensin Ganiy-i Mutlak! Çünkü biz fakiriz. Fakrımızın eline yetişmediği bir gına veriliyor. Demek gani sensin, veren sensin. Hem sen Hayy-ı Baki'sin! Çünkü biz ölüyoruz. Ölmemizde ve dirilmemizde , bir daimi hayat verici cilvesini görüyoruz. Hem sen Baki'sin! Çünkü biz, fena ve zevalimizde senin devam ve bekanı görüyoruz. Hem cevap veren, atiyye veren sensin! Çünkü biz umum mevcudat, kali ve hali dillerimizle daimi bağırıp istiyoruz, niyaz edip yalvarıyoruz. Arzularımız yerlerine geliyor, maksutlarımız veriliyor. Demek bize cevap veren sensin. Ve hakeza..."
Bütün mevcudatın, külli ve cüz'i herbirisi Veysel Karani gibi, bir münacat-ı maneviye suretinde bir ayinedarlıkları var. Acz ve fakr ve kusurlarıyla, kudret ve kemal-i İlahiyi ilan ediyorlar.