Üstadımın fazileti pek çoktu,
Fen ilminde bile bir eşi yoktu.

Hudâ irfan ile onu süslemiş,
Derece üstüne derece vermiş.

Benzeri yoktu desem Arab Acemde,
Doğrudur hilafım yoktur bu demde.

Onu görmek büyük saadet idi,
Sohbetleri büyük bir nimet idi.

Adı âşıkların dilinde sedâ,
Dertlerine deva, ruhlara gıda.

Beş vakitte cemaate giderdi,
Sünnetlere çok riayet ederdi.

Boşa geçirmezdi gece gündüzü,
İlimle meşguldü, zikirdi sözü.

Ulemanın, evliyanın yârıydı,
Onların medâr-ı iftihârıydı.

Müminin mümine aynası idi,
Gizli marifetler deryası idi.

Çalışmakla çıkılmaz bu makâma,
Hakkın vergisiydi bunlar hocama.

Bütün hocaların efendisiydi,
Bu âciz de onun bir bendesiydi.

Teveccüh etmişti pek bahtiyarım,
Onun elindeydi hep ihtiyarım.

Topluluk içine öyle gelmedi,
Setretti kendini, kimse bilmedi.

Çalışanı sever, daim överdi,
Düşmanları sustur sonra gel derdi.

Vefatı âlemin ölümü oldu,
Şu fani dünyanın çehresi soldu.

Vefatları acı kattı acımıza,
Dua ediyoruz hep hocamıza.

Hakka niyazımdır, kabri nur dolsun,
Makamı Cennette pek yüksek olsun.