Unutulmazım

Ayrı kentlerden farklı yasmlardan gelıp kesısmıstı yasamımız.sen benım yasam bıcım ben senın CANIN olmustum oyle dıyordun bana. Acına, yaşam mücadelene ortak olup, yüregimi yüregine, ömrümü ömrüne katıp seni mutlu edecektim. Ben senden sadece sana verdigim sevgiyi kabullenip, bu sevgiyi yaşamanı istemiştim. Yalnız seni istiyordum ! Ama o kadar ters davranıyordun ki bana.Çok sevilmek bu kadar kötü müydü? Gerçekten böylesine agır mıydı ki?

Sevgiye hasretim dedigini düşünüyorum da... Hayatıma bilmedigim anlamlar getirmiştin. Gözüm kapalı hayatımı ortaya koydugum bir kumar oynamıştım. Ya seni kazanacaktım, ya da kendimden VAZGEÇECEKTİM. Hem seni kaybettim, hem de kendimden VAZGEÇTİM.

Var mıydı böyle kimsesiz darmadagın olmak, biçare kalmak, var mıydı? Keşke beni böyle ödüllendirecegine, hiç ödül vermeseydin. Onca yüregi senin yüregine feda ettigim halde, yüregin kocaman sevdamı alabilecek kadar büyümedi.

Ben de sana büyük bir sevgiyi vermekte diretiyordum. Bu kadar direttigim için beni bagışla.

Beni kırgınlıklarla, çelişkilerle, cevabı sende olan bir sürü soruyla ve bitmek tükenmek bilmeyen "keşke"lerle bıraktın, bana onca acı verdin ama yüregim düşmanın olamıyor. Her gün alabildigine yanıyor, istesem de istemesem de seni özlüyor, seni istiyor.

Yüregimi koparıp atmak mümkün olsaydı hiç düşünmeden koparıp atardım. Ama artık kendime sözüm geçmiyor.

Başımı ellerimin arasına ne ilk ne de son alışım. İlk acım degil ama en büyükacımsın.

Bir limandayım ve senin bindigin gemi çoktan uzaklaşıp gitti. Bunu kabullenemiyorum, zoruma gidiyor, canımı acıtıyor.

Sen yüregimdeki hasret! Yarım kalmışlıgım, unutulmazımsın...