Hiç gözümün önünden gitmiyor, hiç aklımdan çıkmıyor. Söylediğin yalanları, tüm o güzel sözlerini ve beni aptal yerine koyarak ihanet edişini nasıl affederim?

Unutmalısın diyor birileri, haklılar, unutmazsam nasıl affederim? Ama işin daha karışık yanı; affedersem unutabilir miyim?

Sen başka birinin tenine nasıl dokundun, nasıl öptün, nasıl sarıldın? Beni severken nasıl seviştin, nasıl okşadın? Her düşündüğümde çıldıracak gibi oluyorum.

Seni severken ömrümü ayağına sermiştim, neyim var neyim yoksa ellerine vermiştim. Sen ne yaptın? Sadece bana değil, sahip olduğumuz her şeye ihanet ettin. İçimde kanayan bu yarayı nasıl durdurabilirim?

Şimdi her gece yanımda uyuyorsun. Her akşam eve yüzünde kocaman bir tebessümle geliyorsun. Çiçekler, hediyeler alıyorsun. Özür diledin ya, her şey düzeldi sanıyorsun. Düzelmedi!

Ben yaptıklarını hatırladıkça, canını acıtmak istiyorum. Aynı benim gibi kanasın, senin de canın yansın istiyorum. Seni affedemiyorum.

Peki o zaman neden affettiğimi söyledim? Madem affetmedim, sen neden şu anda mutfakta kahve yapıyorsun? Neden her gece yeniden benim koynuma girip, benimle sevişiyorsun. Madem affedemedim, neden affettiğimi söyledim ve seni yeniden dünyama kabul ettim.

Madem affettim, neden hala içten içe intikam peşindeyim. İnsanlar hata yapar dedim ve pişman olduğunu düşünerek özrünü kabul ettim. Affetmemişim demek ki!

Unutmadım da! Unutsaydım, şu anda beynimin kıvrımları arasında senin başkasıyla sevişmen dolaşıyor olmazdı. Nasıl inlediğinizi, nasıl seviştiğinizi hayal edip, her seferinde kendime bıçaklar saplıyor olmazdım.

O zaman ben de sana yalan söyledim demektir. Ben de sana ihanet ediyorum şimdi! Bütün ihanetler bedensel midir? Ben de seni kandırıyorum demek ki! Ödeştik mi peki? Ruhum, zihnim, kalbim artık rahat edecek mi?

Unutmadan affetmek mümkün mü? Peki, affetmeden unutmak mümkün mü?

Candan Ünal