Biz Türklerin islamdan önceki inanışları ne şamanizm nede baska bir din anlayışı vardı. Türklerin inandıkları inanç felsefesi islamla ayrı düsmeyecek kadar berrak tek Allah inancı ve islamın getirdiği ahlak kurallarına cok yakın yaşam biçimi vardı.

Namus anlayısına ihanet edenler üç okla öldürülüyorlardı. Zina yasaktı.

Allah'in tek olduğuna ve Allah'ın gökte olduğu inancı hakimdi. Hic bir puta veya baska bir kurda, kuşa tapma inanci yoktu. (Şimdiki müslümanların tapmadıkları taş mezar yok)

Adalete ve hakka riyayet ederek, insanlık düşmanlarının, namussuz ve hırsızların baş düşmanı olmuşlardı..Aralarında mezhep,tarikat,alevilik, sünnilik vb.gibi ayrılıklar yoktu..
O yıllarda (Şimdi Anadolu'da olduğu gibi)yağmur duasına çıkarlardı..

Her zaman gök tanrıya yakarırlar ve dua ederlerdi..

Böyle güzel inanışı olan bir dini bırakıp islamiyeti seçtirilmeleri tamamen arap milletinin çıkarları doğrultusunda olmuştur..İslamiyetin yaygınlaştırılmasında, Hristiyanlara karşı savunmada Türk cengaverleri kullanılmıştır. Neredeyse Türkler olmasa islamiyet mekke medine arasında küçük bir tarikat olarak kalacaktı..İşte arap emperyalizmi bu oyunlarını hala devam ettirmektedir.. Biz Türkler ve inanan müslüman Türkler arapça ibadette ısrarlı oldukları sürece kullanılmaya devİşte bu nedenlerden dolayı Araplar Osmanlı'larda Kavm-i necip sıfatıyla anılarak Türk ve Türk'lük kimliği hep geri planda kaldı.

Atatürk bu konuda şöyle der " Bizim neslin gençlik yıllarında Osmanlılık telkin ve etkileri hakimdi.İmparatorluk halkını meydana getiren Türk'ten başka uluslara,Bu arada yanlış bir din anlayışı ile Arap'lara,sarayın,ordu ve devlet ileri gelenleri arasında bulunan ırkdaşlarının etkisiyle Arnavut'lara özel bir değer veriliyor,onlardan söz edilirken "Kavm-i necip" deyimi ile sıfatlandırılarak bu duygunun belirtilmesine çalışılıyor,memleketin sahibi ve devletin kurucusu olan bizTürk'ler,ikinci planda gelen önemsiz halk yığınları sayılıyordu.

Şair Mehmet Emin Yurdakul'un,ilk defa Manastır Askeri İdadisinde öğrenci iken okuduğum " Ben bir Türküm,dinim,cinsim uludur" mısraları ile başlayan manzumesinde,bana ulusal benliğimin gururunu tattıran ilk anlatımı bulmuştum.Fakat ben asıl bunu,orduya katıldığım ilk günlerde,bir anadolu çoğunun göz yaşlarında gördüm ve kuvvetle duydum.Ondan sonra Türklük,benim enderin güven kaynağım,en engin övünç kaynağım oldu.Kendimi hiç bir zaman Osmanlının telkin ettiği başka ulusları öven ve Türklüğü aşağı gören eksiklik duygusuna kaptırmadım.

................Takım komutanıyla birlikte gelerek yüzbaşısını saygıyla ve askerce selamlayan çavuş,yirmibeş yaşlarında dinç ve yakışıklı,ince bıyıklı,elmacı kemikleri fazla kabarık,uyanık bir Türk çocuğu idi.Yüzbaşı (Makeden Türklerindendir),onu ulusal onurunu ağır şekilde hançerleyen "....Türk !"sözleriyle azarlamaya başlamıştı.Sen nasıl olur da "kavm-i Necib-i Arab'a mensup,Peygamber efendimizin mübarak soyundan olan bu çocuklara sert davranır,ağır sözler söyler,onların kalbini kırarsın.Kendini bil,sen onların ayağına su bile dökmeye layık değilsin..."gibi gittikçe manasızlaşan fakat yaşlı yüzbaşının inancından kuvvet alan,sözlerle hakeret ediyor,gittikçe asabileşiyordu.Ben dikkatle çavuşun yüz ifadesini izliyordum.Başlangıçta üstün bir babaya duyulan saygının iştenliği okunan çizgiler sertleşmeye,içten gelen haklı bir isyanın ateşleri gözlerinden okunmaya başlamıştı.Fakat gerçek itaatın simgesi olan her Türk askeri gibi bu da iç duygularını gemlemesini bildi.Sessizce göz pınarlarından dökülmeye başlayan yaş damlaları,yanaklarından birbirini kovalayarak bıyıkları üstünde toplanıyor ve kendini böylece yatıştırmaya çalışıyordu.Ben bir taraftan üzgün ve sinirli,bu sahneyi seyreder ve söylenenleri dinlerken,bir yandan da içimde bir isyan duygusu şahlanıyor ve şöyle düşünüyordum.

" O erin bağlı olduğu kavim bir çok bakımdan necip olabilirdi.Fakat çavuşun,yüzbaşının ve benim bağlı olduğumuz kavmin de tarihleri şerefle dolduran büyük ve asil bir ulus olduğu da bir an şüphe götürmez bir gerçekti.Türklük hakkındaki o günkü görüş ise,doğrudan doğruya Türk aydınlarının kendi kendini bilmemesinden ve başka uluslarda şu veya bu sebeble üstünlük varsayarak,kendini onlardan aşağı görüp nefsine olan güveni yitirmesindendir.Artık bu yanlış görüşe son vermek ,Türklüğümüzü bütün asalet ve necabeti ile tanımak ve tanıtmak gerekmektedir" dedim ve o andan beri inandığım bu gerçeğe bütün Türklerin inanmasını,bununla övünüp kendine güvenmesini ülküğ bildim. ( 1931,Faik Reşit Unat,Ne mutlu Türküm Diyene,Türk Dili Dergisi,Sayı: 146, Kasım 1963,S.77-78 )
__________________________________________________ ________

teşekkürler..

bunu hoca sınıfta anlatmıştı ama tam bilmiyodums aqol paylaşım için

Sağol. Bilgi için

bılgın ıcn teşekkürler. ederız emegıne saglık

Emegine SAglik Guzelmis

çok güzel miş +rep