Tikanip Kaldiginda Hayat

TIKANIP KALDIGINDA HAYAT
Bir yerlerde tıkanıp kaldığında hayat soluk almak güçleştiğinde
Yüreğin susup mantığın sürüklemeye başladığında ayaklarını
Dağlara dönmeli yüzünü insan.

Yeni patikalar yeni yollar seçmeli yüreğini ferahlatacak;
Yeni insanlarla tanışmalı yeni keşifler yapacak.....
Hep isteyip de bir gün yaparım diye ertelediği ne varsa gerçekleştirmeyi denemeli!

Her gecen gece ölüme bir gün daha yaklaştığını;
Zamanın bir nehir kendisinin bir sal olup da
O dursa da yolculuğun devam ettiğini anlamalı.

Baş döndürücü bir hızla geçiyorsa birbirinin aynı günler
Her aksam ayni can sıkıntısıyla eve giriliyorsa
Değiştirmeye çalışmalı bir şeyleri;
Küçük şeylerle başlamalı belki;
Örneğin bir kaç durak önce inip servisten otobüsten; yürümeli eve kadar
Yüreğine takmalı güneş gözlüklerini; gördüğünü hissedebilmeli!
Sağlığını kaybedip ölümle yüz yüze gelmeden önce değerli olabilmeli hayat!
İlla büyük acılar çekmemeli küçük mutlulukları fark etmek için!
Başkasının yerine koyabilmeli kendini;
Ağlayan birine "gül" inleyen birine "sus" dememeli!
Ağlayana omuz inleyene çare olabilmeli!
Su adaletsiz merhametsiz dünyaya ayak uydurmamalı;
Sevgisiz soysuz kalarak!
Dikeni yüzünden hesap sormak yerine gülden
Derin bir soluk alıp hapsetmeli kokusunu içine...
Günesin doğuşunu seyretmeli;
Arada bir seher yeli okşamalı saçlarını...
Karda yağmurda; sevincine coşkusuna; fırtınada borada;
Öfkesine isyanına ortak olabilmeli doğanın!
Bir çocuğun ilk adımlarında umudu; bir gencin düşlerinde geleceği;
Bir yaşlının hatıralarında geçmişi görebilmeli!
Çalışmadan başarmayı sevmeden sevilmeyi mutlu etmeden mutlu olmayı beklememeli!
Ama küçük ama büyük; her hayal kırıklığı her acı;
Bir fırsat yasamdan yeni bir şeyler öğrenebilmek için; kaçırmamalı!
Çünkü; hiç düşmemişsen el vermezsin kimseye kalkması için
Hiç çaresiz kalmamışsan dermanı olamazsın dertlerin;
Ağlamayı bilmiyorsan neşesizdir kahkahaların;
Merhaba dememişsen anlamsızdır elvedaların...
Ne herkesi düşünmekten kendini; ne kendini düşünmekten herkesi unutmalı!
Bilmeli; çok kısa olduğunu hayatın;
Hep vermek ya da hep almak için...
Sadece anlatacak bir şeyleri olduğunda değil
Söyleyecek bir şey bulamadığında da dinleyebilmeli!
Akli ve kalbiyle katılabilmeli sohbetlere...
Hafızası olmalı insanin;
Hiç değilse aynı hataları aynı bahanelerle tekrarlamaması için!
Soruları olmalı yanıtları bulmak için bir ömür harcayacak!
Dostları olmalı ruhunun ve zihninin sınırlarını zorlayacak!
Herkese yetecek kadar büyük olmalı sevgisi;
Ama kapasitesi sınırlı olmalı yüreğinin ki hakkini verebilsin sevdiklerinin;
Zaman bulabilsin; bir teşekkür bir elveda için...
Yaşam dedikleri bir sınavsa eğer; ssla vazgeçmemeli sevmek ve öğrenmekten;
Ama herkesi sevemeyeceğini de her şeyi bilemeyeceğini de fark edebilmeli insan!
Tıpkı her şeye sahip olamayacağı gibi...