Evliliğe
teşebbüs edecek kimsenin düşüneceği ilk husus, kendi duygu ve
düşüncesine uygun bir eş araştırmaktır. Şimdilerde pek çok genç bu
hayâtî işi sırf hisleriyle değerlendirmekte ve sokakta, çarşıda,
pazarda tanıştığı biriyle hemen yuva kurmaya çalışmaktadır.

"Nedir,
ne değildir, evlenme ve yuva kurma mantığı nasıldır?.." gibi
mülâhazalar göz ardı edilerek gerçekleştirilen izdivaçların bir felâket
getireceği açıktır. Oysaki kendileri dışında konuya daha farklı bir
gözle bakan, daha başka hesap ve kıstaslarla değerlendiren kimselerin
reylerine, görüşlerine müracaat edilebilirdi ve yararlı da olurdu.

Bazen
böyle hissî bir mülâhaza ile gerçekleştirilen bir evlilik, cennet
köşesi telâkki edilen yuvayı bir cehennem çukuruna çevirebilir.
Bildiğimiz, tanıdığımız nice insan vardır ki bunların dinî salâbeti,
aşkı, heyecanı bizce müsellemdir ama, bu mevzudaki münasebetsizlikten
ya da bir hesapsızlıktan bütün hâne halkı derin bir bunalım
içindedirler ve âdeta kaos yaşamaktadırlar.

Böyle
bir ailede, çekişme ve sürtüşmelerin ardı arkası kesilmez. Erkek dinini
yaşamak ister, kadın rahatsız olur. Bunun aksi de her zaman söz
konusudur. Dolayısıyla da böyle bir ailede kadın ve erkek hiçbir zaman
vahdet teşkil edemezler, yuvayı paylaşamazlar, aksine hep farklı
kutuplar gibi yaşarlar.

Bu
çarpışma ve boğuşmada çocuklar bazen bir tarafa bağlanır, bazen de bu
iki cephe arasında hissiz, duygusuz; cemiyete ve aileye düşman hâle
gelirler. Binaenaleyh, erkek veya kadın izdivaca adım atarken, bu
konuyu çok iyi düşünmeli, gerekirse tecrübe sahipleriyle istişare
etmeli ve tercih sebeplerini çok iyi belirlemelidirler.

Eş
seçiminde dinî hassasiyet, en önemli tercih sebebidir. Çünkü aile
hayatı, sadece dünyaya ait bir hayat değildir; o evlâtlarla, torunlarla
devam eden ve ahirette de sürecek olan bir hayattır. Bu itibarla,
müstakbel eşin dinî düşüncesine, ameline, özellikle de akîdesine
mutlaka dikkat edilmelidir. Bu tespitlerimiz elbette ki dindarlar ve
dinin kanunlarını, kıstaslarını kabul edenler içindir. Şunu bir kere
daha belirtmeliyim ki, izdivaç, dünyevî-uhrevî mutluluğun çok önemli
bir dayanağıdır; böyle ciddî bir konuda yanlış yapan her iki dünyasını
da karartmış olur.

İyi evlat yetiştirme evliliğin en önemli gayelerindendir

Anne
ve baba, iyi evlât yetiştirme konusunda mutlaka mutabakat
sağlamalıdırlar. Çocuk yetiştirme kabiliyet ve istidatı olmayan, olsa
da sorumluluk yüklenmeyen bir anne ve onların hiçbir problemiyle meşgul
olmayan bir babanın vesayetindeki çocuklar anne ve babaları olsa da
yetimdirler.

Allah' ın,
şefkat, merhamet, incelik ve hassasiyetle donattığı, donatıp
çocuklarını yetiştirme konusunu tabiatının bir derinliği haline
getirdiği anne, ruhundaki bu potansiyeli mutlaka onları hakikî
insanlığa yükseltme istikametinde kullanmalıdır. Zaten o fıtratı
itibarıyla bir muallime, bir mürebbiye ve bir mürşidedir. Onun en
önemli vazifesi çocuğunu yetiştirme olmalıdır. ' Allah, anne ile
çocuğunun arasını ayıranı kıyamet gününde sevdiklerinden ayırır.'
hadisi de annenin çocuk terbiyesindeki müstesna rolünü gayet net bir
şekilde ortaya koymaktadır.

Anne,
donanımının gereğini yerine getirirken baba da hilkat ve konumunun
icabı daima temkinli, dirayetli, kiyasetli ve dikkatli olması
gerekmektedir. O siyasetle, memuriyetle, ticaretle, ziraatle vb.
işlerle meşgul olur ve biraz da tabiatının gereği ailedeki ayrı bir
boşluğu doldurur. Evet o, gücü, mukavemeti ve farklı yapısıyla ayrı
işlere namzettir. Zaten kadimden beri o hep hususî bir sorumluluğun
insanı olagelmiştir. Ormandan ağaç kesmeden alın da, saban sürmeye;
arpa, buğday ekip biçmeden inşaatlardaki ya da fabrikalardaki bütün
ağır işlere kadar her şey ona bağlı devam ede gelmiştir. Böyle ağır
işlere, bedeniyle, iradesiyle mukavemet edebilecek erkek bence yerini
korumalı, kadın işleriyle kadınlaşmamalı ve kadını da takatini aşkın
ağır işlerle uğraştırmamalıdır.

Ayrıca
erkek, bir mukavemet âbidesidir ama, bir şefkat kahramanı değildir.
Şefkat, annenin en önemli derinliğidir; o, dokuz ay karnında gezdirir
çocuğunu. Dünyaya getirir yüz zahmetiyle, bakar büyütür bin
meşakkatiyle. Gece inlediği zaman hemen kalkıp imdadına koşar..
ağladığında da bağrına basar. Tabiatından kaynaklanan bir iştiyak ve
insiyakla onu yaşatmak için yaşar. İşte bir tarafta kadın diğer tarafta
da erkek, teşkil ettikleri aile vahdetiyle cennet saraylarını
hatırlatan öyle bir yuva kurarlar ki bu yuvanın çehresinde öteleri
temâşâ edebilirler.

Sonuç
olarak diyebiliriz ki, anne-baba, hisli, şuurlu, vatanına milletine,
dinine sımsıkı bağlı bir neslin yetişmesi için gerekli olan her şeyi
yapmalıdır.

ÖZETLE

1-)Evliliğe
teşebbüs edecek kimsenin düşüneceği ilk husus, kendi duygu ve
düşüncesine uygun bir eş araştırmaktır. Şimdilerde pek çok genç bu
hayâtî işi sırf hisleriyle değerlendirmektedir.

2-)Eş
seçiminde dinî hassasiyet, en önemli tercih sebebidir.. Çünkü aile
hayatı, sadece dünyaya ait bir hayat değildir; o evlâtlarla, torunlarla
devam eden ve ahirette de sürecek olan bir hayattır.

3-)Çocuk
yetiştirme hususunda sorumluluk yüklenmeyen bir anne ve onların hiçbir
problemiyle meşgul olmayan bir babanın vesayetindeki çocuklar anne ve
babaları olsa da yetimdirler