Eski Suriye Devlet Başkanı Hafız Esad, 15 Mart 2011’e kadar ülkeyi mezarından yönetmeyi sürdürüyordu.

Zira yıllarca güvenlik yönetimi ve demir yumrukla inşa ettiği rejim, vefatından sonra da oğlu Beşşar Esad’la devam etti.

Önde gelen bazı eski isimlerin değiştirilmesine rağmen, rejimin yapısı pratikte aynı kaldı ve üstüne iktidarla parayı birleştiren Rami Mahluf gibi işadamları sınıfı ilave edildi.

Oğul Esad cumhurbaşkanlığını babasından alalı 11 yıldan fazla oldu ve rejimin yapısı temelde değişmedi.

Ne sert güvenlik organlarının sayısı azaldı ne de bu organların vatandaşın hayatından çıkması için çalışma yapısı değiştirildi. Halk, korkuyla yönetilmeye devam etti.

İnsanlarda parçalanmış bir istikrarın ‘olumlu’ olduğu yönünde bir minnet duygusu oluşturularak ülke yönetildi.

Olağanüstü hal kaldırılmadı, anayasal alanda gerçekçi değişikliklere gidilmedi.

Esad kendinden emin

Beşşar Esad, kendisini genç bir lider olarak sundu ve geçen on yıl boyunca defalarca bahsini ettiği reform konusunu laftan ibaret bıraktı.

Ve işler, bu yılın başındaki noktaya geldi.

Wall Street Journal gazetesine verdiği röportajda ülkesinin istisna olduğunu, devrim rüzgârının Suriye’ye uğramayacağını ve reformun nesillere ihtiyaç duyduğunu belirtmişti.

Oğul Esad, güvenliğin Arap devrimlerinden daha güçlü olduğundan ve korku duvarının kırılamayacağından emindi. Fakat 15 Mart’tan itibaren işler değişti.

Barışçı halk isyanıyla birlikte, rejimi devirmenin işaretleri belirmeye başladı.

Zira ülkedeki baskı, öldürmeler ve toplu tutuklamalar, halkın azmini kıramadı ve protestoları zayıflatmadı.

Suriyeliler de son kez sayfasını çevirdikleri bir dönemden kurtuluyor. Artık geriye dönüş imkânsız.

Halkına karşı babasının yöntemini seçen Beşşar Esad, kararlı adımlarla iktidarın acı çıkış kapısına doğru gidiyor.

Büyük Suriye hapishanesinin kapıları, azim ve kararlılıkla kırılacak. Beşşar Esad’la veya onsuz…