Ellerin HikayesiKüçücük bir parmak kıpırdadı, bir anne yeni doğmuş bebeğini emzirirken. Bir çocuk dedesinin özenle baktığı bahçeye kendi elleriyle bir gül tohumu dikti. Bir başka parmak usulca kalktı sıraların arkasından, öğretmeninin sorduğu soruyu cevaplamak için. Bir genç kız avuçlarına aldığı suyla yüzünü yıkadı, ellerini kuruladı sonra ve parmaklarını gezdirdi saçlarının arasında. Mis gibi bahar havası doldurdu içeriyi az sonra; bir erkek eliydi güçlü parmaklarıyla pencereyi açan. Başka bir genç kızın zarif elleri gezindi bir kanunun üzerinde, başka bir el bir tamburun derin hüznüyle doldururken kulakları. Bu ezgileri dinleyenlerden birinin yaşlanınca gözleri, bir dost elin parmaklarıydı gözyaşlarını silerek onu teselli eden. “Seven kalplere af çıktı! Kimse artık üzülmeyecek!” dedi bir ses. Bir annenin, ak pak elleriydi kucaklayan her yeri, sevgi dolu dokunuşlarla yoğururken hamuru. Gün boyu sokaklarda oynayan ve bedenlerinde tatlı bir yorgunlukla evlerinin yolunu tutan çocukların kirli elleriydi lavaboya uzanan. İçlerinden biri, boyunun ne zaman lavaboda ellerini rahatça yıkayabilecek uzunluğa geleceğini merak ediyordu. Çünkü uzayınca o da babası gibi büyük adam olacaktı. Keyiflendi o masum bakışları. O da çok sevecekti insanları. Kalabalıkta kendini yalnız hissetti yaşlı bir adam. Yaşlı elleri titriyordu, karşıdan karşıya geçecek gücü bulamıyordu kendinde.
Okuldan yeni çıkmış bir ilkokul öğrencisiydi ona elini uzatan. Bu minik ele, bu karmaşanın ortasında kendisine uzanan sevecen ellere baktı, huzurlu bir gülümseme doğdu gözlerinde. “Hayat, dedi, her şeye rağmen güzel!” Bir delikanlının elleri ter içinde kalmıştı, sevdiği kızın ellerini avuçlarının arasına almak istemesiydi sebebi. Heyecanla, terleyen ellerini kurulayıp… Bir cesaret… Hadi cesaret! Dedi kendi kendine. Güzeldi sevdiği kız, onun için dünyanın en güzeli hem de! Çok güzel gülümsüyordu. Sevdiğini söyledi sonunda ışıldayan bakışlarıyla, kız da ona gülümsedi. Dünyayı yerinden oynatabilircesine güçlü hissediyordu şimdi kendini.
Bir ressamın parmaklarıydı tuvale can veren. Her bir fırça darbesi yepyeni bir dünyanın kapılarını aralıyordu sanki. Bir heykeltıraşın elleri tasvir ettiği nü kadının vücudunda gezindi. Bir müzisyen, odasını dolduran sabah güneşinde buldu aradığı ilhamı, çok güzel bir şarkı besteledi özlem duyduğu sevgiliye ve gitarıyla dillendirdi az sonra. Bir evde, küçük bir kız mum ışığında gölgelerle arkadaşlık ediyordu. Başparmaklarını birbirine kenetleyerek bir güvercin havalandırdı evin yüksek duvarlarında. Işıklar gidince – o öyle diyordu – gölgeden arkadaşlarıyla oynamayı seviyordu en çok.
Bir işçi kadın, pamuk tarlasında çalışıyordu. Elleri nasırlaşmıştı ve acıyordu, ama olsun! O, seviyordu doğanın sessizliğini, arada bir arkadaşlarının söylediği şarkıların bu sessizliği süslemesini, günün sonunda yorgun da olsa çocuklarına bir şeyler götürebilmeyi. Başka bir el dua ediyordu. Ölmüş dostlaraydı edilen dualar. Eski dostlar şarkısıydı yüreğini dağlayan bu ellerin sahibinin. Birçok arkadaşına daha doyamamıştı, hele hayat arkadaşına hiç! Eller bütün dünyayı geziyordu. Yorulmak bilmeden! “Yelkenler fora!” dedi bir kaptan, kulaç kulaç süzülürken bir deniz aşığı. Güneş batıyordu, ufkun ötesinde, her yeri kızıl bir yasa bürüyerek! Ellerin uyku vakti gelmişti. Gönül rahatlığıyla yataklarına uzanan sahiplerinin üzerine örtüyü çeken yine vefakâr ellerdi. Yeni bir güne başlamadan önce dinlenmeleri gerekirdi. Eller böylece serüvenlerini dile getirdi ve bütün bunları yazan bir elin parmaklarından başkası inanın ki değildi.

Melike Yurtsever
Ellerin Hikayesi