Hayatta zıtlık önemliydi. Işığın ne olduğunu biliyorduk çünkü onu karanlık diye bildiğimiz şeyle karşılaştırabiliyorduk. Tatlı, öncesinde acı bir şey yendiği zaman daha tatlı oluyordu. Hüzün için de aynısı geçerliydi. Ve mutluluğu gerçekten hissedebilmek için hüznü hissetmek önemliydi. O ortaya çıkana kadar düz bir çizgiydim. Ve belki de şimdi canım yanıyordu. Ama aşkın yapması gereken de bu değil miydi zaten? Size bir şeyler hissettirmesi, cesaret vermesi ve kendinize daha yakından bakmanızı sağlaması gerekmiyor muydu?