Bizi bizden başka anlayan yok demiştik. İkimiz demiştik. Sen Ben Demiştik. Biz demeyi Ne kadar Büyük bir Gururla söylediğimi Tahmin etmişsindir.

Ne değişti artık ne değişti ki bizden çıktık. Siz biz çok uzak iki sıfatken Sen ben’i konuşur olduk. Onlar bile yoruyor beni. Sen Demek. Niye biz olamadık ki. Sen Seviyorsun demek yerine, Neden biz seviyoruz diyemedik ki. Neydi bunun adı. Ben’i Sende Sen yapan Gücün adı neydi. Sevginin bitmesimiydi. Yoksa hiç başlayamamasımıydı. Özlüyorum.. Biz demeyi, Yalanda olsa Seviyoruz demeyi özlüyorum. Sen’i Ben’i değil, Bizi özlüyorum.

Uzaklaştık. Ne zaman yakındık Tartışılır tabi. Ama uzaktık. Tek gerçek Tek doğru idi. Uzaktık. Onca acıya rağmen hep senleyim derken, şimdi Hangi Acı çekenin yanında olduğunu düşünmek. Senin için Klasik, Benim için Çok doğru bir söz. 'Evlat acısı gibi'.. Ne bitmişti, Sorgulamak istediklerim Çokken, Herşeyin bitmesi, Yada neyin Var olduğunu düşünmek. Çok paranoya Bir düşünce.

Kendime ait Düşüncelerimin hep Paranoya olduğunu söylemiştin, hatırlarmısın. Sen Şizofren Takılıyorsun derken, Şizofrenliğin düşlerden daha uzak olduğunu, Ben onun sadece elçisi olduğumu söylemek isterken sana, Sen dinlemiş gibi dururken, Giderken, Biterken... Hiç hissettirmemiştin bana. Biliyormusun, Ben seni Çok seviyorum. Ben Seni “Hâlâ” Çok seviyorum Dememi İstermiydin ki?..

Seviyorum diyorum, Bitmeyeceğini biliyorum. Sevdim demiyorum, Sevip bitemediğini biliyorum. Hala Düş’lerimsin, Diyorum. Düş’lerimden hiç çıkmadığını biliyorum. Bu Hayalleri Kurabilen insanlar biz olmayı başarabilir öyle değil mi. Öyle, Bu kanıya ulaşmak bile hayaldi benim için. Düş’lerde başladın, Düş’lerle bittin. Artık Ne Seni, Ne Beni, Nede bizi düşünür oldum. Hayat Şizofrenîden ibâret değil mi, Düş’lersin, Ama Düş olduğunu bilemezsin…
İçimden geldi sadece...