AŞKIN RİTMİ (Not: 3/5)
WE ARE YOUR FRIENDS
Yönetmen: Max Joseph
Oyuncular: Zac Efron, Emily Ratajkowski, Wes Bentley, Shiloh Fernandez
Yapım: 2015, İngitere
Süre: 96 dakika

Los Angeles cangılında ışıltılı hayatın bir yanından tutarken ayakta kalmak ve bir anlamda sisteme dahil olmak için elektronik müzik yapma yolunu tercih eden bir grup genç ... Öyküleri itibariyle yakın dönem önce salonlarımıza uğrayan ‘Entourage’ ve ‘Magic Mike’ filmlerinde anlatılan karakterleri andırıyorlar. Yönetmen Max Joseph, bu ’klişemsi’ trüğe senaryo anlamında Meaghan Oppenheimer’la yeniden el atarken, araya bir de aşk üçgeni sıkıştırmış ve ortaya ‘Aşkın Ritmi’ (‘We Are Your Friends’) çıkmış.


Kısaca öykü dersek: Dört yakın arkadaşıyla âlemlere akan ve partilerde DJ’lik yapan Cole, günün birinde mesleğin ustalarından James’le tanışır. İkili arasında bir tür usta-çırak ilişkisi gelişir. Öte yandan Cole, bir partide tanıştığı ve etkilendiği Sophie’nin James’in kız arkadaşı olduğunu fark eder. Bu durum Cole’un geleceğini de etkileyecek sonuçlara yol açacaktır...
‘Aşkın Ritmi’ çok bildik, o oranda da çok dağınık başlıyor. Lakin belli bir süre sonra adeta düzlüğe çıkıyor ve hem ritmini hem de kişiliğini buluyor. Öyküyü izlerken ‘elektronik müziği’nin kendine ait dönemeçlerinde de dolaşıyorsunuz. Ayrıca film bir tutunma hikâyesi olarak da fena değil.





Oyunculuklarda ise Zac Efron, karakterine adeta ‘cuk’ oturmuş. ‘American Güzeli’nin asi genci Wes Bentley de artık ‘abi’ rollerinde karşımıza geliyor, James karakterinde fena durmamış. Son dönemin çıkıştaki ismi Emily Ratajkowski, bu filmin anlattığı dünyalara bir anlamda ‘Entourage’daki kısa rolüyle giriş yapmıştı, ‘Aşkın Ritmi’nde öykünün ana karakterlerinden Sophie’de gayet iyi oynuyor.




Hemen her gün onca gencin hayatını manasızca kaybettiği bir coğrafyadan ‘Aşkın Ritmi’ne bakıldığında, elbette tuhaf bir haletiruhiyeyle karşılaşıyorsunuz. “Sizinki de dert midir, bizimkinin yanında” demek mümkün. Ama film el attığı dünyayı inandırıcı bir biçimde karşımıza getiriyor; bu açıdan ‘Aşkın Ritmi’ni eleştirmen klişesiyle ‘Kayda değer bir çaba’ olarak değerlendirmek mümkün.