Nelson Algren

Simone de Beauvoir, ölünceye değin, Sartre' ın hiç yanından ayrılmadı. Onun için, önünden arkasından, hep övgülü sözler söyleyerek...
"Yıldırım Aşkı"na tutulduğu Nelson Algren' e yazdığı mektuplarda apaçık duyumsanan bir Jean-Paul Sartre havası vardır. Beauvoir'ın çok sevdiğini durmadan yinelediği Nelson Algren, mektuplarda esen "Sartre Havası"ndan kuşkusuz ki etkilenmiştir. Bu konuda şunu belirtmek yeter: Nelson Algren' e gönderilen 307 mektupta Sartre' ın adı 600 - 700 kez yinelenmektedir; yani her mektubunda mutlaka Sartre' dan söz eder. Simone de Beauvoir; sevgisini coşkuyla söylerken Nelson Algren' e hem beden, hem de beyin gücü kesinlikle kanıtlanmış bir kişinin adını, Sartre' ın adını, bu arada başka arkadaşlarını da mutlaka yazar mektubuna... Bundan, Nelson Algren' in etkilenmemesine olanak var mıdır? Olsun, etkilensin, ne olacak, Beauvoir'ın görevi "Jean-Paul Sartre destanı"nı bütünleyip bitirmektir!.. Hele şu sözler nasıl etkilemez Algren' i:
"Bir şey Sartre için önemli diyorsam, benim için de önemlidir."
Çok sevdiği Algren, varsın etkilensin; o, sartre destanı yaratma eylemini hiçbir zaman bırakmaya yanaşmaz. Çünkü aslında en çok tad aldığı eylem, bu Sartre destanı yaratma eylemidir.
Jean-Paul Sartre, 1950'de Paris'ten ayrılmayı tasarlamıştır. Her zaman birlikte olduğu Simone de Beauvoir da, ona göre, Paris'te yalnız kalmamalı, Paris'ten ayrılmazlar ki birbirlerini yalnız bırakmamış olsunlar. Nelson'un yanına kesinlikle gitmesini ister Beauvoir' dan Sartre.
Madem ki Sartre, onun Nelson'a gitmesini istiyor; bir türlü çağırmaya yanaşmayan Nelson'a mektuplar yazarak yalvarmalı, kendisini Amerika'ya çağırtmalıdır. Simone de Beauvoir' şunları yazar Nelson'a:
"Çok şey istemeyi, aşırıya kaçmayı sevmem bilirsin canım; ama şimdi istiyorum. Aslında mesele şu: Sartre yazın üç aylığına, Haziranda Paris'ten ayrılmak zorunda. Daha fazla geciktiremez. Benden de o yokken kesinlikle gitmemi, o gelene kadar beklemememi istiyor, beni böyle bırakıp gitmeyi dostluğa sığdıramıyor. Tabi kesinlikle senden bir şey istemeye hakkım yok. Fakat benim de nasıl bir insan olduğumu anlayabiliyorsundur. Sevgimiz uğruna bile Sartre' dan ayrılmayı reddettim, onunla uzun süren bir arkadaşlığımız var (sen de gördün bu dostluğa ne kadar ihtiyacı olduğunu), gerçekten bir dost gibi davranmamak büyük aptallık, kabalık olur. Şu ana kadar sen ve ben hiç onu hesaba katamadan ayarladık buluşmalarımızı, ilk kez benden bir şey istiyor. Güven bana Nelson. Bir şey Sartre için önemli diyorsam, benim için de önemlidir.(...) bırak Haziranda geleyim (...) cevabın gelene dek gözüme uyku girmez her halde. Bu sıralar zaten sürekli kabuslarla uyanıyorum. Belki de bu mektubu çok ciddiye alır hemen, "Tamam, elbette gel!" dersin, belki de sinirlenip "Hayır, bu kadar erken gelme demiştim sana" dersin. Bilmem şimdiden. Nelson lütfen elinden geliyorsa hayır deme, bana da sinirlenme. Aşkımızı hatırla, beni hatırla." (1) Çağrılmak için bu yalvarış; Sartre böyle istiyor diye...
Bu yalvarışından sonra, daha önceki mektuplarında çağrılmayı istediğini durmadan ima eden ama bir türlü çağrılmayan Simone de Beauvoir, Nelson Algren' ce Amerika'ya çağırılır. Beauvoir sevinçten çılgına döner; oysa, her ayrılışlarında -küskün demeyelim- oldukça buruk ayrılıyorlardı. Birbirlerini sevdiklerini söylüyorlar ama kimi küçük nedenlerle tartışıyorlardı. Özellikle, bu, Beauvoir'ın ayrılış günlerinde oluyordu. << "-Biraz daha kal", "Hayır, Paris'e döneceğim!">> tartışması ekseninde oluşuyordu kavgaları. Çok zeki olan Simone de Beauvoir, kırgınlıkları mektuplarla onarmaya çalışıyordu sonradan..
İşte yine sevgilisince çağrılmıştı. Ama yine de gözü arkada kalacaktı, Sartre' ı düşünmeden edemeyecekti. Onun asıl tutkusu, Sartre' dı çünkü. İşte bu çelişik duygularla gider Nelson'a. Bütün kafasıyla, yüreğiyle Sartre' ı düşünerek gider... Bu, başarısız bir buluşma olur. Bütün yüreğiyle Sartre' ın yanındayken bedeniyle Algren' in yanında olmak eski coşkularını engellemektedir. Nelson da ona "Artık seni sevmiyorum!" der açık açık...
Simone de Beauvoir'ın romanlarına, anılarına, bütün yapıtlarına; her yazdığına dikkatli bir bakış, hepsinin de sanki Jean-Paul Sartre için, onu tanıtmak, onu yüceltmek, için yazıldığını görür. Bir örnek olarak, "Kadınlığımın Öyküsü" adlı yapıta bakabiliriz. Bu yapıtta Beauvoir, Sartre'ın "M" (Kızın adı belirtilmeyip, yalnızca "M" yazılıyor) ile coşkulu aşk serüvenini anlatır ama sonra da durumu şöyle açıklar:
"Benim ve Sartre' ın bilinçli olarak giriştiğimiz deney çok aşırı, o ölçüde de tutkulu bir deneydir; biz, ikimizin arasında yürürlükte olan bağlılık bir yana, başka aşklar da yaşamak istedik; fakat galiba önemli bir meseleyi unuttuk; acaba üçüncü ne diyecek, bu tür bir ilişkiyi nasıl karşılayacak? Öyle anlar oldu ki, üçüncü bizim havamıza rahatlıkla ayak uydurdu; aramızdaki bağ dostluklara, aşk kokan arkadaşlıklara, geçici sevdalanmalara hak tanıyordu. Fakat üçüncü daha fazlasını isteyince, bulduğu ile yetinemeyince çatışma başlıyor ve üçüncü hep kaybediyordu. Hemen belirteyim, Sartre ile olan beraberliğimiz otuz yıldır hiç bozulmadan sürüp gidiyorsa, bilin ki üçüncüler arada harcanmış, kurduğumuz sisteme kurban gitmişlerdir."(2)
Romanlarında bile Simone de Beauvoir, Sartre' ı roman kişisi olarak ele alır, kişiliğini anlatır, yüceltir. Bütün yapıtlarında... Ancak, çok bol örnek vermeye kalkmak bu yazının boyutlarını aşar. Ayrıca şunu belirtmeliyim, Beauvoir'ın hiçbir yazdığı yoktur ki basılmadan önce Sartre görmemiş olsun. Beauvoir, her yapıtını bastırmadan önce Sartre' a okutur, görüşlerini, onayını alır.
Beauvoir'ın Sartre görmeden yayımladığı ek bir yapıtı vardır. O da "Veda Töreni"dir.
" Jean-Paul Sartre Destanı" nı taçlandıran yapıttır Veda Töreni. Sartre öldükten sonra yayımlanmıştır. Sartre' ın son 10 yılını içermektedir. Diyebiliriz ki, destanın son bölümüdür bu on yıl. 1970'ten, öldüğü 1980'in Nisan sonlarına değin sürer.
Bu son bölüme giriş yazısının ilk bölümcesinde Sartre'a şöyle sesleniyor: "İşte, basılmadan okumamış olacağınız kitaplarımdan ilki - kuşkusuz tek olanı. Bütünüyle size adanmış ve sizi ilgilendiriyor.
"Simone de Beauvoir, Veda töreni ile destanını taçlandırırken, -yetinmeyerek- bir de ek koymuştur yapıtına: "Jean-Paul Sartre'la Ağustos-Eylül 1974 Söyleşileri"(3) adını taşıyor. Bu ekler, yaşamının birçok konusunu içeriyor, Sartre'ı eksiksiz tanımamızı sağlıyor.