Sevmekten korktuğun oldu mu hiç senin? Her şey bir yana, tüm korkuların ötesindeyken yalnızca bağlanmak endişesini yaşadın mı? Onu sevip acı çekmektense, ondan kaçmaya çalıştın mı? Ya da, tüm duygularını çöpe atar gibi sadece ona yakın olabilmeye uğraştın mı?

Sevmek yaşamak demekmiş. İnsanlığın bir parçasıymış. Hatta diyorlar ki; insan olmak sevmek demekmiş. Sevemeyen insan, insanlığını kaybedermiş. Sevmekten korkuyoruz, çünkü belki de insanlığımızdan korkuyoruz. Duygularımızı açığa vermek zor geliyor. Birine her gün biraz daha bağlanmak, ona her an biraz daha fazla ihtiyaç duymak işimize gelmiyordur. Ama asıl bu korkular ve kendimizi engellemeye çalışmamız bizi kendine çekiyor. O kadar güzel duruyor ki, sanki rüya gibi. Hiç ulaşamayacağımız için korkuyoruz. Sonumuzun hüsran olacağını düşündüğümüz için...

Sevgi, korku demekmiş. Kaybetmek, belki de hiç ulaşamayacağını bilmek... Kendini kaybetmekten korkmakmış sevgi. Ne kadar istesen de kendini ele verememekmiş. Ama ne olursa olsun kendini tutamak... Sevmekten korkmaksa; kendinle çelişmekmiş.

Fakat bir de ümit etmek var. Hani o da beni sever mi ki şüphesi vardır ya, o işte... İstersin ama belli edemezsin. O saatten sonra gerçekten sevmişsindir. Öyle bir şey işte... Umut her zaman vardır. Ama bazen sadece yanında olması bile yeterlidir.

Kızsın istiyorum yerli yersiz. Burnunu soksun hayatıma, yaptıklarıma karışsın. Kıskansın beni. Üzerime titresin hep korusun kollasın. Benim onu kimseyle paylaşamadığım gibi oda paylaşmasın. Hemen şimdi değil zamanla sevsin, sevgilim olmasın sevdiğim olsun. Herkesten çok beni sevsin istiyorum. Her gün görmek istemiyorum, yanımda olsun yeter.