Hastalandığınızda tek başınızaysanız, yalnızlığın ağır yükü vuruyor insanın yüzüne ve en çok orada düşüyor gardınız. Yanınızda bir ses, bir nefes istiyorsunuz ve onun da yol arkadaşınız olması arzusu doğuyor.

Birkaç gün önce gece yarısı yaşadığım ağrılara dayanamayıp kendimi hastaneye attım. Taksiyle gittim, yalnızdım, bir acil durum numarası yazdırmam gerekiyordu, yakın arkadaşımın telefonunu verdim.

Elbette ayağa kalkıp gidebilecek kadar şükür iyiydim. Müşahede odası diye bir yere aldılar, yan yana yatakların arasında perdeler çekiliydi. Hemşire gelip serum taktı, gözüme giren ışığı kapattı, üşüyordum. Bir türlü battaniye gelmedi. Elimdeki hemşire çağırma düğmesi çalışmıyordu.

Böyle zamanlarda insan hiç ummadığı şeylere bile duygulanıyor. Perdenin diğer tarafında bir çift vardı. Adam sevdiği kadının başında oturmuş bekliyordu.

Konuşmalarından evli olduklarını anladım. Su isteyip istemediğini, üşüyüp üşümediğini, kolunun acıyıp acımadığını soruyordu. Sonra gidip tahlil sonuçlarının gelip gelmediğini sordu. Gözüm doldu, kendimi bir an yalnız hissettim, oysa değildim.

Arasam hastane kapısına yığılacak birçok arkadaşım vardı ama o saatte kendi başıma yapabileceğim bir şey için başkalarını rahatsız etmek istemedim. Bir saat veya daha fazla sürecek o bekleme zamanını, sabah kalkıp işe gidecek arkadaşlarımdan hiçbirine yaşatmanın anlamı yoktu.

Zaten eksikliğini duyduğun şey o anda herhangi birisi olmuyor, özel birinin varlığını arıyorsun…

Bazı şeyler için artık çok geçti! Mesela yıllar boyu birlikte aynı yolda yürüyüp, bütün ömre tanıklık eden bir çift olmak için… Şimdi kimi sevsem ve hadi diyelim ölene kadar yürüsem, o bende, ben onda, yarısında yakalanmış bir hikayenin kahramanları olacağız.

Kimse neden bazı şeylere öyle tepki verildiğini anlayamayacak çünkü geçmişten gelen o izlerin hiçbirinde tanıklığı olmayacak.

Elbette geç değil sevmek için, hiçbir zaman da geç olmaz ama bazı şeyler için geç olabiliyor. Büyük bir aile hayali, uzun yol arkadaşlığı isteği veya tek başına hastaneye gidecek kadar güçlü olmak zorunda kalmayı öğrenmeden birini sevebilmiş olma ihtimali…

Candan Ünal

harika <3

sevmek için asla geç değil ,bende benzer şeyler yaşamıştım.şimdi dört yaşında bir oğlum var,asla vazgeçmemek lazım .teşekkür ederim