Bu sabah kızım, bir şarkı mırıldanarak çıktı odasından. Biz de kendimizi o şarkının içinde bulduk. Hep birlikte söyledik bu kez: 'Bu ne sevgi ah, bu ne ıstırap'
 Ülkemde her aşk böyle yaşanır.
 Ülkemde işte böyle sevilir.

 Her mutluluğun içine acının zehirli iksiri katık edilir. Onun içindir ki Nazım Hikmet, Türk insanını anlatırken 'Hoca Nasreddin gibi ağlayan, Bayburtlu zihni gibi gülendir bizim insanımız' der.
 Güldüren Nasreddin Hocanın aslında yüreği kanarken, ağlatan Bayburtlu Zihni, ha bire gülümser.
 Büyük sır orada yatar. Ülkemin insanları her acıyı mutluluğun içine sindirirken, her bayram sevincini kederin dizginleriyle dengeler.
 Bir yüzü gülerken ülkemin bir yüzü ağlar.Gülerken erkekliği elden bırakmaz, ağlarken teslimiyete pabuç bırakmaz.
 Üstad Bedri Rahmi, boşuna söylememiştir: 'gülen ayva, ağlayan nar'
 Yani bizim bahçede başka yaşanır mutluluklar. Gözümüzden yaş gelene kadar güleriz.İçimiz ağlarken de hayat asılmanın baltasını bileriz.
 'Gülen ayva, ağlayan nar'
 Bizim ülkemizde yaşanır en büyük aşklar.
 Yan yana durur, acı ile neşe. Hiçbir dilde olmayan şarkının, o meşhur mısrasında olduğu gibi : 'Bu ne sevgi ah, bu ne ıstırap.'
 Bakarsınız ekonomi batar. İşçisinden işverenine felaket tam tamları vurur. Ama tuhaf bir vurdumduymazlıkla direnir ölüme, hayatın şahdamarı. Atar da atar. Mantık aramayın boşuna, biz böyle yaşıyoruz hayatı ve aşkı.
 Gülen ayva, ağlayan narın yanyana yeşerdiği memleket bahçesinde, acının ve mutluluğun ortak paydasıyla direniyoruz karabasanlara.
 Kızımın söylediği bir şarkıdan ta buraya kadar geldik.
 Evet, ülkemizi yoğun bir kederle seviyoruz.
 'Bu ne sevgi ah, bu ne ıstırap."