Yine o şarkı çalıyor radyoda, kirpiklerimin ucunda duruyor gözyaşım ama sözüm var kendime, ağlamayacağım!

Seni ne kadar özlediğimi haykırıyor yüreğim ama kendime bile itiraf etmeyeceğim. Bir kere daha düşersem duygularımın çukuruna, bu sefer ölürüm, biliyorum.

Gurumdan veya egomdan değil senden vazgeçişim; sebep bana çarpışların değil. Her kim olursa olsun, bir insana bunca eziyeti çektirebilecek kadar kendini kirletmiş bir ruhu sevmeye devam etmeye razı değilim.

Seni çok kere kurtarmaya çalıştım. Severek, sabrederek, defalarca ve hiç yorulmadan, seni erdemli ve onurlu biri haline döndürmek istedim. Ancak her seferinde duvara çarpıp kırılan bir bardak gibi parçalandı emeklerim.

İçten içe hala seni özlüyorum ama bunu itiraf edemem. Edemem çünkü bu duyguyu da kirletmenden korkuyorum.

Birini sevmenin ne demek olduğunu öğrenmeni diliyorum. Bazen senin için dua ediyorum. Çok geç olmadan, hayatın anlamını ve sahip olduğun bedenin, içinde olgunlaşması gereken ruhunun farkına varmanı diliyorum.

Elimden artık fazlası gelmiyor. Ömrümün sana ayrılan o uzun vakti maalesef tükendi. Senden daha umut verici bir yürek için çaba göstermek istiyorum.

Seninle yaşamaya devam etseydim, hayatta sahip olduğum en güçlü inancı da kaybedebilirdim.  Ben sevgiye inanırım. Sevginin kudretine güvenirim. Severek ve sevmeyi öğreterek düzeleceğini düşünürüm her şeyin. Seni sevmeye devam etseydim, bu inancı da kaybedecektim.

Peki, şimdi beni ayakta ne tutuyor? Hala sevgi! Sende başarısız olmam, sevgiye dair düşündüklerimin yanlışlığından değildi. Benim sevgim sende işe yaramamış olmalı!

Bir gün birisi, kendince seni sever ve bu sefer sen de gönül kapılarını açarsın diye umuyorum. Son nefesime kadar bu inanca tutunacağım. Bunu da kaybedersem, kendimi bile inkar ederim, biliyorum.

Candan Ünal