Yazdığım bütün sözler asıyor kendini,
Ölüyor söze düşürdüğüm büyü...
Bütün sokak -köpeklerinin- qözyaşı yüzümde.
İçime kim koydu bu intiharı?


ELim kolum bağlandı,
Ben hep sessiz ağlamaların kızı kaldım…
Coşkularım nereye saklandı?
Aşkın çocuğu hep acı, hep acı...


Bayram kalabalığı sokakları olmalıydı ömrümün.
Ben gelmeden bütün mutlu yüzler dağıldı.


Sen yalan söyledin Anne!
Hiçbir sevgili saçlarıma papatyalardan taç takmadı.


Öylece bekliyorum dünyanın orta yerinde.
Lanetlenmiş bir şiir qibi,
Kim okumaya kalksa beni,
En qüzel yerimde yırtıp atıyor.
Yaşamakla ölmek arasında nefes almaktayım.
Bütün kuşlar kaçıyor ne zaman okşamaya kalksam.
Söyle Anne!
Ben uğursuz yaşamlardan arta kalan mıyım?


Dokunduğum bütün camlar kırılıyor.
Ne taksam gerdanıma düşüp dağılıyor.


Sen yalan söyledin Anne!
Bana güzel olmak yakışmıyor.


Kime baksam şu sevdiğin gözlerimle,
Hepsi yok oluyor.
Sırılsıklam kalıyorum.

Sen yalan söyledin Anne!
Gülünce açan çiçeklerim yok ki benim.
Koynumdaki keskin hüzünlerle,
Çok yakışıyorum ayrılık otobüslerine...
Ne zaman gülsem ağzım yüzüm kan.
Söyle;
Beni doğururken $eytana mı öptürdün Anne