Sen Suskunluğumun En Güzel Kalabalığıydın...

Uzaklara dalıyor gözlerim. Bulutlar gri Bir rüzgar esiyor ve üşümeye başlıyorum.
Saçlarım yüzümü kapatıyor elimle açmaya çalışıyorum
Ama duruyorum sonra Belki de rüzgarın elleriyle dokunuyorsun saçlarıma…
Kapatıp aslımı tüm gerçeklere suretime açıyorum ruhumu
Sessizliği dinliyorum içinden sesini duyacakmışım gibi.
Sanki birşeyler fısıldayacaksın bana daha önce hiç duymadığım hiç bilmediğim bir şey
Ellerimle toprağı avuçluyorum onunla karışıyorum hayata
sen oluyorum sendeki ben oluyorum biraz da
Tüm dünyayı susturup konuşmak istiyorum seninle fikrimde bile olsa yeter bana
Artık seninle ilgili en küçük bir düş en küçük bir anı en küçük bir ses ufacık bir düşünce bile avutabiliyor beni.

Tanımlayamadım
Varlığında içimdeki heyecan yokluğunda yüreğimdeki korku muydu aşk?
Yarım kalmışları tamamlayamamanın verdiği huzursuzluk muydu yoksa?
Belki de sendin aşk bende ben bunu hiç farketmedim.

Öğrendim
Yokluğuna alışmayı sensizlikte bir başıma savaşmayı Bunları hiç bilemem
bilsem de öğrenemem öğrensem de yaşayamam diyordum oysa Neleri öğretiyormuş bu hayat insana

Unutmadım
Seni unutmak aklımdan bile geçmedi düşünmedim bunu hiç.
Öyle çoktun ki hiç bir yere sığdıramadım seni. Ne aklıma ne de yüreğime

Sözler bitti
Böyle bitmemeliydi oysa çok cümlesi vardı kurulacak bu hikayenin senli benli “biz” li öznelerle
Daha o kadar söylenmemiş ertelenmiş yaşanmamış varken yazmamalıydı hayat sonunu böyle

Sustum
Ağlamıyorum artıkSaymadığım kaç zamandır gözlerimden bir damla bile gözyaşı akmıyor.
Ne sana dair ne de hayata içimde bir yerlerde gizliyorum onları da seni gizlediğim gibi.

Sızlıyorum
Zaman sarıyor elbet kanayan yaraları gittikçe acısı azalıyor ama geçmiyor bir türlü.
İnce ince sızlıyor saklı bir yerlerde dokunulduğunda tekrar başlıyor acımaya.
Bir perde açılıyor önümde geçmiş zamanlara dair Gözlerimi kapatıyorum
Sendeki ben oluyorum
İlk bakışın canlanıyor gözlerimin önünde gülümseyişin
Sonra gidiyorsun ardından bakıyorum öylece durup ben de
Durdurmak için bu gidişi sarılmak istiyorum ellerine yapamıyorum
Kapanıyor perde…
Suretimi kapatıp aslıma dönüyorum yine

Şimdilik;
Hoşçakal
Aşkların en güzeli
Kavuşur elim sana günün birinde
Sarılıverir beline
Dokunur tenim sana yeniden
Hangi gün taşınır dönerim
Bilinmez
Boş kalacak yüreğim
Söz verdim sana
Ölene kadar GELECEGİM mutlaka…
Ben seni sana emanet ettim sonsuz sevdam
Yüreğimin senli olan yanını alıp ayak izlerimi bırakıp ardımda yürüyorum sonu sana çıkan yollarım