Sen şimdi oralarda tek başına ne yapıyorsun? Yalnız mısın, yalnızlık çekiyor musun? Yüreğin üşüyor mu ıssızlığın soğuğunda?

Aklımın bir yanı sende kalmış, elimde değil. Ne olsa meraktayım, sen oralarda şimdi ne yapıyorsun? Aç mısın, açık mısın?

Sadece aşktan değil, başka türlü bir sevmekten bu ürperişler. Endişeleniyorsam senin için, içinde aşk kadar şefkat olduğundandır. Anne gibi..

Özlemim de aşktan ötede bir yerde olmalı! Yokluğun bu kadar büyük boşluklar açıyorsa içimde, seninle paylaşılan bir fincan kahvenin keyfindendir. Dost gibi…

Başına bir iş gelse, haber verir misin? Düşsen bir belanın ortasına söyler misin? Önce benim koşacağımı bilir misin? Bilmem ki; kendine bakmayı becerir misin? Hep seni düşünürüm, ne yaparsın diye. Evlat gibi..

Bazen aklım karışır buralarda. Ne yapacağımı bilemem. Yakınımda olsan derim. Gözlerim dolar düşününce. Sen her zaman doğruyu söylersin, gerekirse kızarsın. Sevgimden değildir sadece susmam, saygı duyarım. Baba gibi..

Ne zaman seni düşünsem, burnumun direği sızlıyor. Bu hasretin adı yok; özlem demek, yüreğimin sancısına tercüman olmuyor.

Sen gittin ya, benden de bir şeyler gitti. Derinde, bir yerde, adını bilemediğim bir parçamı götürdün beraberinde. Böyle de yaşamıyor muyum? Yaşıyorum elbette ama bir eksik var; ruhumun göz görmeyen yerlerinde.

Sen şimdi oralarda tek başına ne yapıyorsun? Başka sevdaları düşler oldun mu? Silindi mi kokusu tenimin teninden? Hala aklına düşer miyim apansız? Yoksa hiç hatırlamaz mısın sevişmelerimizi? İçin için kıskanırım seni, bu gidişini, tek başına hiçbir şey olmamış gibi hayata devam edişini…

Ben seni bir de böyle severim; yar gibi….

Candan Ünal