Uyumaya iznimin olmadığı bir gece daha...İzin alamadığım sen, düşündüğüm sen, dilediğim, hayatımdan bir yıldız gibi kayıp gitmeye hazırlanan yine sen. Tam zamanında gelmiştin ama zamansız kaybediyorum seni. Hata arıyorum,suç, suçlu arıyorum ama yok. “Böyle olması gerekiyormuş”, evet hiç düşürmüyoruz ağzımızdan bu cümleyi. Kadere inanmak zor zanaat aslına bakarsan, ne yaparsa yapsın sana kabulleniyorsun, karşı çıkmıyorsun,çünkü o senin yazgın. Yazgım bana yeni bir oyun daha oynadı,hiç insafı yok,yaşamın en iyi arkadaşı. Vur-kaç oynamayı çok seviyor;vurup kaçan o, ebe hep ben...Bu sefer de beni seninle vurdu,ama yoksun işte ,ne olmaya vaktin oldu ne de kalmamaya.
Sadece mesafelerden korkardım,şimdi çok daha fazla şey var korktuğum.Beni en çok düşündüren oyunbaz kaderimin ne zaman durulacağı,bir de senden korkuyorum,hiçbir şey yapmasan da beni üzecek olmandan,sadece sen olduğun ve yanımda olmadığın için kalbimin kırılmasından korkuyorum.
Gitme.Bunu sana söyleyemem,düşünmeye bile hakkım yok.Söylesem bile sen o kadar derinden duyarsın ki sesimi,anlamazsın bile.Gidene dur demeye kimin hakkı var ki zaten!
Altı ay uzun,altı ay önemli. Değiştireceği şeyler var benim değişmesini hiç istemediğim,ama karşı koyamadığım.Şimdi ki sen mesela! Altı ay geçmeden ki,şu andaki halet-i ruhiyenle,düşüncelerinle,duygularınla sen!
Aslında dirayetli bir kızım ben,hani şu her şeyle başa çıkabilen cinsten.Bunun için mi hayat bana yükleniyor diye düşünmüyorum da değilim tabi ki.Olabilir mi acaba,sen ne dersin?
Bu yazdıklarım korkutmasın seni,açık olacaktık ya birbirimize,bu en açık benim işte.
Istemesem de gidiyorsun,yolun acik olsun...