Şehitler Ölmez Vatan Bölünmez

Genç kadın başını kaldırdı, çevresine bakındı.Uçsuz bucaksız gibi göründü gözüne, önünde ki kalabalık.
Ne zaman gelmişti buraya? Burası neresiydi? Bu kalabalığın ve karartının sebebi neydi? Geçmişi neredeydi? Az önce ne oldu? Hatırlamaya çalıştı. Son hatırladığı, insanların etrafında olduğu,ve kısa aralıklarla koluna yapılan iğnelerdi. Zaman, hangi saatte durdu?...
Yaşlı adam, güçlü, vakur, gururlu. Gözleri durgun, bir noktaya dikilmiş, düşünceli bakışlar. Adam, birden bire önüne uzatılan mikrofonla irkildi.Flaşlar patlıyordu. Ve kurmaylar yanında dizilmiş, yıldızlar omuzlarda, sayısını hatırlayamadığı...
- Vatan soğolsun.(Yutkundu adam, kısa bir sessizlik)Şehit düşen oğlum vatanı için, aynı zaman da, bana da bir onur bağşetti. Ömrümün sonuna kadar unutamayacağım,ve her soluk alışım da hissedeceğim bir ünvan verdi.Ne mutlu bana ki, bu vatana şehit verebilme mertebesine eriştim... Şehitler ölmez... Vatan bölünmez...
Oysa, belki de, evladını yitirmenin acısının tek tesellisi buydu. Gözyaşları içine aktı, akarken yüreği dağlanıyordu.
Yaşlı kadın, oturduğu yerde kendine uzatılan sandalyede, sanki bir rüya, yüzünde küçük ama hüzünlü bir tebessümle gülümsüyordu. Tanrı, oğlunu daha cenin halindeyken rahmine yerleştirdiği andan itibaren biliyordu; Oğlunun kaderini, alın yazısının, şehitlikle mükafatlandırıldığını. Gülümsüyordu kadın, oğluna yakışır bir şekilde uğurlamalıydı onu son yolculuğuna.Bir askere, bir şehide yakışır şekilde...
Yanıyor yürek, çığlık çığlığa, oğul, ey oğul, şehit oğul, can oğul, hoşçakal oğul, hoşçakal oğulllll.( Bağırıyordu içten içe yürek ,çığlıklar kopuyordu, ağıtlar yakılıyordu ananın yüreğinde.
Ama o, dışarıdan ona bakan gözlere sezdirmiyordu bunu.Dimdikti. Şehit annesi,örnek olmalıydı diğer şehit analara...)
Genç kadın, ayakta, hayalde sanki, rüya herşey... Yine kim şehit düşmüş, kimlerin yürekleri yangın olmuş. Bu cenaze kimin, o neden önde, Ercüsü nerede? Cenazeler de Ercü onu yalnız bırakmazdı hiç. Şehit erlerinin cenazelerinde olurdu hep. O komutanlarıydı çünkü. Yüzbaşı Ercüment...
Kurmay eşleri yanında, birşeyler söylüyorlar;
- Güçlü olmalısın güzelim.
- Dayanmalısın.
- Ercüment''e yakışır şekilde uğurlamalıyız onu...
Hangi Ercüment? Kocası mı? Ondan mı ön saflarda kadın?
Hatırladı birden. Ayakları titredi kadının. Hemen koluna girdiler. ''''Lütfen güçlü ol.''''
Başını kaldırdı kadın, yaşlar süzüldü gözlerinden tutamadı.
Tam karşısın da Ercü'sü. Bu sefer ki karşılaşmaları ayakta değil, Kırmızı bayrağa sarılı tabutta... Sarılmaları, kavuşmaları, vedalaşmaları.
Kadın tabuta doğru ilerledi, ağır adımlarla, sessizce birşeyler mırıldandı. Önce sakin bir şekilde, zarar vermekten korkar gibi, tabutu okşadı...Gözyaşları sel olup akıyordu, kırmızı bayrağa düştükçe, daha al oluyordu bayrağın rengi, sanki kan damlalarına dönüşüyordu. Birden kadın sarıldı sıkıca tabuta, kısa bir süre.Belli ki eşine son vedasıydı, sessizce kıpırdayan dudakları son sohbetiydi. Sonra usulca çekildi kadın tabutun başından...
Cenaze konvoyu son vedalaşmalardan sonra şehitliğe doğru harekete geçti.
Sesler yükseliyordu.

ŞEHİTLER ÖLMEZ. VATAN BÖLÜNMEZ....

Gül Deniz Yersiz