Kim benden daha çok sevebilir, kim daha çok görebilir kalbinin yapabileceklerini? Ellerimle büyüttüğüm, adım adım izlediğim aşkların keyfini sürmeyi benden iyi kim bilebilir?

Ancak benim kadar sevenler! Ama ben sevdalarımdan tırnaklarımı çekmeyi öğrendim. Bitenleri de bitişleriyle sevdim ve aslında bitirmedim. Hiçbir aşkı silip atmadım kalbimden, madem sevdim zamanında, sevmeye değer gördüm; çıkarsam bile hayatımdan, kalbimdeki köşesinde varlığını korudum.

Hepsini benzer veya aynı büyüklükte sevmedim elbette ama sevdiğim adamların anılarına da sahip çıktım. Beni ben yapan, onların izlerini taşıyan iyi veya kötü her şeye saygı duydum.

Sevdiğim adamlar, hayatıma tohum ektiler. Ben de farkında değildim yaşarken ne değerli olduğunu bütün sıkıntılarımın, sonra zaman geçtikçe düşündüm, hepsine teşekkür ettim.

Bazıları iyi ki bırakıp gittiler, bazıları iyi ki öyle kötü bittiler; yoksa nasıl yenilenirdim. Anılarına, aşklarına sahip çıktım ama arkalarından bir ömür boyu beklemedim. Ben kendi kader yolumu izledim.

O yüzden şimdi bakıyorum da; “ne güzel sevmişim” yahu diyorum! Ne güzel aşık olmuşum, dibine kadar kanatarak sevmişim , acısını da çekmişim aslanlar gibi, ağlamışım da, kan da oturmuş kalbime, göz kenarlarıma çizgiler de yerleşmiş…. Ne güzel yaşamışım yahu ben! Ve kim bilir daha kimleri seveceğim?

Ben güzel yaşamışım bu ömrü; aşkı tanımışım daha ne olsun? Sevdiğim bir adamın gözlerinin içine baka baka sevişmişim, koklayarak öpmüşüm, dokunmuşum…. Ben gün gelmiş Aşuk olmuşum, gün gelmiş Maşuk; yahu satmışım dünyanın anasını, aşkın kitabını…. Bir ömür boyunca en doğru şeyin peşinden gitmişim aşkın, daha ne olsun?

Her hayat bir yolculuk, uzun ve yorucu… Bu seyahat boyunca birileri gelip duracak yanınızda, elinizi tutacak, gelebildiği durağa kadar yürüyecek sizinle. Sonrasında yine yalnız kalabilir, tek başınıza devam edebilirsiniz. Kızmayın geride kalanlara, bu onların değil, sizin hikayeniz! Fark ettinizse eğer; siz de birilerinin yolculuğunda, bir zaman yardımcı roldeydiniz….

Candan Ünal