Bir sarmaşık yaşamak için bir ağaca, bir duvara, daha doğrusu daha güçlü başka bir nesneye ihtiyaç duyar.
Korkularımız da işte bu şekilde bizi başka insanlara sarılmaya iter. Bir çocuğun babasına sarılması gibi. Kendinden daha güçlü olana sarılır.
Korku bizi sürekli daha güçlü olana meylettirir. Önce anne babamıza, sonra öğretmenimize, sonra patronumuza , sonra eşimize, sonra mülkiyetimize….
Sonunda da kendi kendimizi kandırıp, bu sarılmalarımıza isimler veririz.
Saygı deriz, dostluk deriz, ihtiyaç deriz, hırs deriz, başarı deriz veya aşk deriz.

Saygı deriz, dostluk deriz, ihtiyaç deriz, hırs deriz, başarı deriz veya aşk deriz. deriz de deriz.