Az önce arkadaşlarımla uzun uzun sohbet ettim. Konu aşk ve ilişkiler olunca, zaten kısa kesmek ne mümkün! Bütün hepsini can kulağıyla dinledim. Sonuç şu: Aslında hepimiz sevilmek istiyoruz!

Kadın, erkek fark etmiyor; özünde hepimizin derdi aynı, sevgi! Onu ararken onlarca yanlış yola sapıyoruz. Aradığımızın ne olduğunu bilmeden yollara düşüyoruz. Bazen amacımızdan sapıyoruz, bazen o kadar yorgun düşüyoruz ki; aslında ne istediğimizi unutuyoruz.

Seven bir yüreğin içimizde yarattığı hislere hasretiz ve dibine kadar aşka düşmek istiyoruz ama bir sebepten olmuyor. Bir türlü denk gelmeyen öteki yarımızı arayıp duruyoruz. Bir bulsak, ah bir bulabilsek….

Zamanla önce hayallerimizi, sonra umutlarımızı ve en sonunda inançlarımızı kaybediyoruz. Her şey anlamını kaybetmeye başlıyor. Anlamını yitirdikçe, ruhumuz siyaha bulanıyor, kötüleşiyoruz.

Bencilliğimizi, egomuzu her şeyin önüne koymaya başlıyoruz. Aldatan, yaralayan, acı veren bireyler haline geliyoruz. Oysa bütün derdimiz sevilmekti….

Unutuyoruz geçtiğimiz yolları; haritamızı, pusulamızı kaybediyoruz. İçimizde büyüyen inançsızlık zamanla sevgisizliğe, nefrete ve farkına varmadan intikam almaya dönüşüyor.

Bir kişi üzerinden yola çıkarak, tüm karşı cinsleri kötülüyoruz. Birinin günahını başkalarına ödetiyoruz. Niteliklerine bakmamaya, kolaylıkla harcamaya başlıyoruz.

Kim olsa olur hale geliyor ilişkiler, nasılsa sürmeyecek… Bir kabukla çevreliyoruz etrafımızı, yüreğimizin görülmeyeceği duvarlar örüyoruz, sonra ezip geçiyoruz birilerini ve aslında kendimizi…

Hepimiz aslında bizi sevecek birilerini arıyoruz. Bizi olduğumuz gibi sevecek, şefkat gösterecek, anlayacak bir yürek bekliyoruz.

Ben mi? Ben de elbette sevilmek istiyorum ama önce şöyle doludizgin sevmek istiyorum. Yüreğimi kanatarak, ne varsa içimde ona akıtarak sevmek istiyorum. Tek sorun bu sevgiye layık olanı bulamamak…

Candan Ünal